20 πράγματα που θα μας θυμίζουν πάντα εποχές Δημοτικού!

Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που βρισκόμασταν πίσω από τα θρανία του Δημοτικού, όμως πάντα θα μείνουν χαραγμένα στις μνήμες μας εικόνες, παιχνίδια, πράγματα, καταστάσεις, πλάκες. Τόσο μακρινές και τόσο κοντινές ταυτόχρονα οι αναμνήσεις αυτές. Σαν να ήταν χθες που τσακωνόμασταν με τον διπλανό μας, επειδή πέρασε τη διαχωριστική γραμμή στο θρανίο. Σαν να ήταν χθες που κάναμε συλλογές από αυτοκόλλητα και πιστεύαμε ότι Όποιος Διαβάζει Είναι Βλάκας.

Είναι επίσημο: ΤΕΛΟΣ η μελέτη στο σπίτι για τους μαθητές του δημοτικού

Τα παιδιά θα διαβάζουν στο σχολείο μαζί με τους δασκάλους τους.
 Το είπε και το έκανε το υπουργείο Παιδείας, το οποίο βάζει τέλος στην μελέτη στο σπίτι για τους μαθητές του δημοτικού!
Σύμφωνα, λοιπόν, με την υπουργική απόφαση, την οποία υπέγραψε ο υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος σε όλα τα ολοήμερα

Μπαϊντούσκα Θράκης . Γιώργης στο χωράφ' θα πάει.....

Παραδοσιακός Θρακιώτικος χορός και τραγούδι που ονομάζεται "Γιώργης στο χωράφ' θα πάει", χορεύεται ως μπαιντούσκα. 
Προέρχεται από το χωριό "Μεγάλη Δοξιπάρα" της ενδυματολογικής ομάδας των Μεταξάδων.
Οι στίχοι:
Γιώργης στου χουράφ' θα πάει
τον ντουρβά στην πλάτ' κριμνάει
τον ντουρβά στην πλάτ' κριμνάει
τα τσαρούχια τ' αστοχάει.

Το Παλιό και Αξέχαστο Αναγνωστικό της Πρώτης Δημοτικού......

Ένα από τα παλιά και αξέχαστα αναγνωστικά της Πρώτης τάξης του Δημοτικού είναι και αυτό που θα δείτε πιο κάτω από τη σελίδα του Αρμενιστή.
Το πιο κάτω αναγνωστικό όσοι το έζησαν, έχουν πολλά καλά να θυμούνται απ΄ αυτό, αλλά ακόμη και αυτοί που δεν το γνώρισαν μπορούν να δουν την απλότητα της μάθησης, αλλά και τα βαθιά μηνύματα που έβγαιναν για τον μικρό μας αναγνώστη…..

Παλιά και αξέχαστα αναγνωστικά.....

Άρωμα από παλιά και αξέχαστα αναγνωστικά.....

Τώρα και σε ψηφιακή μορφή.

Κλικ στα πιο κάτω αναγνωστικά για να τα δείτε στη ψηφιακή τους μορφή. 

Το Παλιό και Αξέχαστο Αναγνωστικό της Πρώτης Δημοτικού......

Κατάλογος Αναγνωστικών

Ένας αξέχαστος Δάσκαλος....

Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, μπορεί κάποιοι να έφυγαν…., μας σ΄ όσους τον γνώρισαν, έχουν πολλά πουν για τον αείμνηστο και μεγάλο Δάσκαλο του Καμαριού της Σαντορίνης, Γεώργιο Καραμολέγκο.

Τι θα μπορούσε να πρωτοθυμηθεί κανείς γι΄ αυτόν, την γλυκιά αυστηρότητά του, την ανεξέλεγκτη αγάπη του, την οργανωμένη μεθοδικότητά του, την καθημερινή απλότητά του, δηλαδή, ότι και να πει κανείς θεωρούμε ότι θα τον έχει αδικήσει, γιατί ήταν ένα ιδιαίτερο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Από τα χέρια του πέρασε κόσμος και κοσμάκης και δεν υπάρχει ένας απ΄ όλους αυτούς, που θα μπορούσε να πει έστω και κάτι το αρνητικό εις βάρος του. 

Όλοι τους αναφέρονται με τα καλύτερα λόγια, τόσο από τις ευχάριστες, όσο και από τις δύσκολες στιγμές του σχολείου. Μπορεί αυτό να είναι λίγο οξύμωρο, αλλά στην πραγματικότητα αυτό συνέβαινε. Δηλαδή, ακόμη και η αυστηρότητά του, είχε μια γλυκιά αγριάδα, όπου τελικά παρέμενε ως μια γλυκιά και ανεξίτηλη ανάμνηση, από τα βιώματα του κάθε μαθητή.

Όλοι μας θυμόμαστε την οργανωμένη μεθοδικότητά του, τόσο στις σχολικές μας επιδόσεις, όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό μας περίγυρο.

Ήταν ένα πνεύμα ανήσυχο, το οποίο προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας καλλιεργήσει την ιδέα και την αγάπη για το σεβασμό και τη φροντίδα του περιβάλλοντος.

Άλλωστε όλοι μας θυμόμαστε τις αλλεπάλληλες μαζικές δενδροφυτεύσεις και την περαιτέρω φροντίδα των.

Συχνά πυκνά μας έδινε  από ένα μικρό ντενεκεδάκι, και όλο το σχολειό επιμελείτο στο μαζικό πότισμα του χωριού, αλλά και την περαιτέρω φροντίδα των όπως κλάδεμα κλπ.

Η ιδέα του για το πράσινο πραγματικά απέδωσε, αφού όπου και να κοιτάξεις στους ελεύθερους και κοινόχρηστους χώρους του χωριού όλοι έχουν πρασινίσει.

Τη δε σκυτάλη του όμως με το μικρόβιο αυτό, το μετέφερε και στις επόμενες γενεές, οι οποίοι με την σειρά τους, επάξια το έφεραν εις πέρας….

Θυμόμαστε επίσης τα αυτοσχέδια θεατρικά σκηνικά του, αλλά και πολλά άλλα πράγματα, που θα χρειαζόταν αρκετός χρόνος με μολύβι και χαρτί για να μπορέσουν να καταγραφούν.

Τέλος θα ήταν μεγάλη μας παράλειψη να μην αναφέρουμε τις γλυκιές και αστείες αστείρευτες πλάκες του, που έκανε σε μικρούς και μεγάλους, ενώ εκείνος με διακριτική και περισσή χαρά, βρισκόταν σε μια περίοδο νιρβάνας.... 

Για όλα αυτά οι άνθρωποι που τόσο τον αγάπησαν αλλά τον αγαπούν ακόμη, παρότι δεν μπορούμε να τον έχουμε ανάμεσά μας, θεώρησαν ως ελάχιστο φόρο τιμής να του αφιερώσουν την αναμνηστική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 20 Αυγούστου 2011 στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Καμαριού της Σαντορίνης που τόσο αγάπησε, δίνοντας ότι καλύτερο είχε από τον εαυτό του.

Στη συνέχεια έγιναν διάφορες και ωραίες ομιλίες και προβλήθηκε ανάλογο φωτογραφικό υλικό το οποίο μπορείτε να δείτε πιο κάτω:

Κατά την ώρα της διδασκαλίας

Το τέλος της σχολικής χρονιάς με τις γυμναστικές επιδείξεις

Γυμναστικές επιδείξεις

Εορτασμός Εθνικής Επετείου

Στον αυλόγυρο του Παιδικού Σταθμού (Παλιό Χωριό)

Με την παρουσία και του Παπά - Μανώλη

Στο χώρο του Παιδικού Σταθμού

Απο το συσσίτιο των παιδιών

Καμάρι όπως κατασκευάστηκε μετά τον σεισμό του 1956

Μια άλλη όψη του παλιού Καμαριού. Τα τότε αμπέλια, σημερινά τουριστικά καταλύματα

Σχετικά με το σχολείο και τον Δάσκαλο κάνε κλικ στα πιο κάτω:

"Γκανιές", ένα Σαντορινιό - Καμαριανό παλιό σχολικό παιχνίδι!

Η «Δωδεκάρα» ένα παλιό σχολικό παιχνίδι…..

Πηγή: Εμείς και η Κοινωνία μας 

Η «Δωδεκάρα» ένα παλιό σχολικό παιχνίδι…..

Κάτι ανάλογο με τον Γκανιέ (κλικ εδώ) είναι και η Δωδεκάρα.

Παιζόταν στο αυλόγυρο του Δημοτικού Σχολείου Καμαριού της Σαντορίνης και οι αντίπαλες ομάδες ήταν διατεταγμένες διαγώνια του αύλειου σχολικού χώρου, από 5 έως 12 περίπου  παίχτες αντίστοιχα.

Όταν έβλεπες τον αντίπαλο να κυκλοφοράει έξω από τα όρια του χώρου η οποία προστατεύεται με μια απλή γραμμή, τότε ο αντίπαλος εφόσον ήταν εντός των ορίων είχε το δικαίωμα να τον κυνηγήσει και να τον σκοτώσει.

Όταν όμως ο κυνηγημένος έτρεχε προς την ομάδα του και έμπαινε στα όρια που φαίνονται στην φωτογραφία, τότε γινόταν το αντίστροφο, δηλαδή αυτός κυνηγούσε πλέον τον αντίπαλο είχε το δικαίωμα τώρα να τον κυνηγήσει, γιατί πήρε το δικαίωμα από την φωλιά της ομάδας του.

Αυτό συνέβαινε όταν ο παίχτης έβγαινε τώρα από την φωλιά του, όσους αντίπαλους παίχτες έβλεπε είχε το δικαίωμα να τους κυνηγήσει.

Με την προϋπόθεση όμως, όταν αυτοί ξανάμπαιναν στη φωλιά τους γινόταν το αντίθετο.

Δηλαδή ήταν ένα έξυπνο αθλητικό παιχνίδι και με εγρήγορση των αντανακλαστικών του σώματος και του πνεύματος.

Αυτό γινόταν διαδοχικά μέχρι να περιοριστούν οι παίχτες και παράλληλα αν ο αντίπαλος κατάφερνε και πήγαινε στην αντίθετη φωλιά χωρίς παίχτη, τότε έμπαινε στη φωλιά και έβαζε «Δωδεκάρα» όπου και σήμαινε την νίκη του παιχνιδιού.

 

Καμάρι όπως κατασκευάστηκε μετά τον σεισμό του 1956

 

Μια άλλη όψη του παλιού Καμαριού. Τα τότε αμπέλια, σημερινά τουριστικά καταλύματα

 

 

"Γκανιές", ένα Σαντορινιό - Καμαριανό παλιό σχολικό παιχνίδι!

Ένας αξέχαστος Δάσκαλος...κλικ εδώ

Πηγή: Εμείς και η Κοινωνία μας 

Καραγκούνα

Η Καραγκούνα χορεύεται και έτσι!

(Ευχαριστούμε τον φίλο που μας το έστειλε)