Γράφει η Θάλεια ΚαραμολέγκουΕίναι ακόμα μία φορά που τα δάχτυλα σου αδρανούν μπροστά στο πληκτρολόγιο... Είναι ακόμα μία φορά, που μία ανώτερη δύναμη σου μουδιάζει την σκέψη, την καρδιά, την ψυχή σου...
Είναι ακόμα μία φορά που η φύση αποδεικνύει πως δεν είσαι κυρίαρχος, δεν στήνεις τα πιόνια, δεν είσαι ο παίχτης, μα το πιόνι στο σκάκι... Είναι ακόμη μια φορά που χάλασε η παρτίδα, που νίκησε ο
αντίπαλος, που πέθανε ένας βασιλιάς... Και ποιος τολμά να τα βάλει με τον παίχτη;
Μία σειρά από πιόνια μείναμε ορφανά γιατί έχασε η παρτίδα. Μία παρτίδα όχι βαρετή, όχι όμοια, όχι μασκαρεμένη. Μία παρτίδα αληθινή και άξια, ένας βασιλιάς λαϊκός μα και άρχων, ταπεινός μα και δοξασμένος, μια ψυχή βελούδινη, μια καρδιά χιλιολατρεμένη και μια φωνή επουράνια... Ένας ρυθμός μαγικός, μια μελωδία καρφωμένη στην ψυχή σου, ένας ήχος αναντικατάστατος... Και αν νομίζεις πως θα ξαναφανεί ο ίδιος, πως θα σε ξανααγγίξει το ίδιο όνειρο με τότε που τον θαύμαζες από τις μπροστινές θέσεις του σκακιού να τραγουδά και να παίρνει μαζί του την ψυχή σου, θα ναι ακατόρθωτο... Ένας μοναδικός βασιλιάς, που γαλήνευε και έδινε δύναμη στα πιόνια να συνεχίσουν, που η φωνή του συνδεόταν με την καρδιά του και το αποτέλεσμα δεν ήταν επιφανειακό, αλλά εισέβαλε μέσα μας κατευθείαν, με το που θα ακουγόταν η πρώτη του λέξη...
αντίπαλος, που πέθανε ένας βασιλιάς... Και ποιος τολμά να τα βάλει με τον παίχτη;
Μία σειρά από πιόνια μείναμε ορφανά γιατί έχασε η παρτίδα. Μία παρτίδα όχι βαρετή, όχι όμοια, όχι μασκαρεμένη. Μία παρτίδα αληθινή και άξια, ένας βασιλιάς λαϊκός μα και άρχων, ταπεινός μα και δοξασμένος, μια ψυχή βελούδινη, μια καρδιά χιλιολατρεμένη και μια φωνή επουράνια... Ένας ρυθμός μαγικός, μια μελωδία καρφωμένη στην ψυχή σου, ένας ήχος αναντικατάστατος... Και αν νομίζεις πως θα ξαναφανεί ο ίδιος, πως θα σε ξανααγγίξει το ίδιο όνειρο με τότε που τον θαύμαζες από τις μπροστινές θέσεις του σκακιού να τραγουδά και να παίρνει μαζί του την ψυχή σου, θα ναι ακατόρθωτο... Ένας μοναδικός βασιλιάς, που γαλήνευε και έδινε δύναμη στα πιόνια να συνεχίσουν, που η φωνή του συνδεόταν με την καρδιά του και το αποτέλεσμα δεν ήταν επιφανειακό, αλλά εισέβαλε μέσα μας κατευθείαν, με το που θα ακουγόταν η πρώτη του λέξη...
Μια παρτίδα σκάκι μαζί του αναζωγονούσε ολόκληρο το νόημα της ύπαρξης σου, μονάχα αν άκουγες τη φωνή του έστω και για τριάντα δευτερόλεπτα να μελοποιεί στίχους , να ζωντανεύει μελωδίες, να συνθέτει ιστορίες, μονάχα για τόσο.... Και μετά δε θα 'θελες το τραγούδι να σταματήσει και θα τον αποθέωνες σε κάθε του εμφάνιση, όχι μονάχα για το χάρισμα του, όχι μονάχα για το πόσο σε επηρέαζε, όχι μονάχα για τη φήμη του, μα για την καρδιά του, για την υπέροχη ψυχή του, για τη δύναμη της ζωής του, για το βίο του... Μια παρτίδα σκάκι μαζί του και η νίκη του ίδιου του αντιπάλου - χάρου- δεν αξίζει τίποτα, μονάχα ακόμα πιο πολύ υποτιμάται στα μάτια σου που σκότωσε έναν τέτοιο βασιλιά από την παρτίδα... Κι εσύ σαν πιόνι δεν θρηνείς, μονάχα καμαρώνεις που είχες τούτη την τιμή να τον ακούσεις, να τον γνωρίσεις από μακριά, να το θαυμάσεις. Κι εσύ σαν πιόνι τώρα περηφανεύεσαι που ένας τέτοιος άγγελος φωνής έζησε στην ίδια εποχή μαζί σου... Και δεν του εύχεσαι αντίο γιατί δε χάθηκε, δεν πέθανε, δεν έσβησε μα ζει εδώ μέσα σου γεννάται κάθε στιγμή που θα τον αναζητάς να σε σηκώσει... Γιατί κάτι τέτοιοι άνθρωποι δε φεύγουν ποτέ, η μνήμη τους πάντα τους αναβιώνει... Και μια παράκληση από μένα που το γράφω σε εσένα που τώρα ακούγοντας τη φωνή του το διαβάζεις... Καθώς στερεύουν τα λόγια και τελειώνουν οι λέξεις τρία παλαμάκια δυνατά να τα χτυπήσεις, να ακουστούν στο γύρω χώρο, σαν τιμή και μετά κλείσε τα μάτια σου για λίγο και απόλαυσε τον... Μονάχα τρία παλαμάκια κι εκείνος θα το νιώσει.... Καλή ξεκούραση βασιλιά μας... Να σε προσέχουν άγγελοι, ήρθε η ώρα να τους ταξιδέψεις κι αυτούς με τη φωνή σου και εμείς σε νοσταλγούμε, να την φροντίζεις την πατρίδα. Κουράγιο θα μας δίνεις... Θα υπάρχεις για πάντα εδώ μέσα μας και θα σε προσφωνούμε ως ένα ακόμη αλησμόνητο Διαμάντι της Ελλάδας.... Φωνή εντόμου τώρα είναι η φωνή μου, φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου....
