Στα τραπεζώματα της εποχής, όχι μόνο τσούγκριζαν τα ποτήρια για να ακουστεί ο χαρακτηριστικός ήχος, αλλά αυτό γινόταν με τέτοια δύναμη ώστε τα ποτά αναπηδούσαν μέσα και έξω από την κούπα. Αυτός ήταν και ο σκοπός της κίνησης αυτής. Να πέσει δηλαδή λίγο ποτό από το ένα ποτήρι στο άλλο.
Να γίνει μία είδους «ανταλλαγή» οίνου και ο κάθε πότης έπινε κ μία μικρή ποσότητα από το κρασί του άλλου. Όλο αυτό βέβαια δεν γινόταν στο όνομα της φιλίας και της αγάπης. Αντιθέτως, επειδή ο ένας ήθελε να πάρει το θρόνο ή το αξίωμα του άλλου, φύλαγαν τα ρούχα τους να έχουν τα μισά.
Με το τσούγκρισμα, το οποίο θα μπέρδευε τα ποτά, ήταν σίγουροι ότι ο επίδοξος δολοφόνος δεν θα προσπαθούσε να τους εξοντώσει , ρίχνοντας δηλητήριο στο κρασί τους, μιας και οι δύο θα πίνανε από το ίδιο μείγμα κρασιού!
