Είναι απορίας άξιον ότι ο κ. Παπανδρέου (ή έστω ο κ. Παπακωνσταντίνου!) δεν τους αντιπρότεινε αμέσως και χωρίς δισταγμό, να συστήσουν ενέχυρο επί των κλοπιμαίων θησαυρών μας, που παρανόμως κατέχουν και που εκμεταλλεύονται επί αιώνες, επιδεικνύοντάς τους έναντι ακριβών εισιτηρίων, στα επιφανέστερα από τα Μουσεία τους.
Ελάχιστοι μόνο από αυτούς τους θησαυρούς μας, υπερκαλύπτουν ως ενέχυρο όλες τις απαιτήσεις των δανειστών μας, χωρίς καν να διεκδικήσουμε τίποτα από τον μέχρι τώρα «αδικαιολόγητο πλουτισμό» που έχει προκύψει, από την εκμετάλλευσή τους.
Δεν είναι δε μόνον οι γνωστοί (και πάρα πολλοί άγνωστοι) θησαυροί της αρχαιότατης και της κλασσικής και της ελληνιστικής περιόδου που εκμεταλλεύονται τα Ευρωπαϊκά Μουσεία αλλά και πάρα πολλοί, ανεκτίμητης επίσης αξίας, της Βυζαντινής περιόδου, προϊόντα των λεηλασιών των διερχομένων στην πορεία τους προς Ιερουσαλήμ, ομοθρήσκων μας Ευρωπαίων Σταυροφόρων.
Μόλις εξοφλήσουμε τις δανειακές απαιτήσεις των εταίρων, θα πρέπει βέβαια να μας επιστραφούν πάραυτα και χωρίς άλλες διαδικασίες, οι ενεχυρασθέντες θησαυροί μας. Το κόστος μεταφοράς τους στην Αθήνα θα το αναλάβομε εμείς οι ίδιοι, «ευγνωμοσύνης ένεκα» για την αλληλεγγύη των δανειστών μας στις δύσκολες στιγμές μας!
Τα περί «παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς» που είναι πιθανό να αντιτάξουν οι πιο πονηροί από τους εταίρους μας, είναι παντελώς ανυπόστατα και καθόλου δεν επηρεάζουν τη σύσταση του προτεινομένου εδώ ενεχύρου.
Η κληρονομιά, ως πολιτιστική, είναι βεβαίως παγκόσμια. Αλλά μόνο ως πολιτιστική. Η κυριότητα ως δικαίωμα, ανήκει στους κληρονόμους των θησαυρών. Και αυτοί είμαστε εμείς. Όσοι τώρα τους εκθέτουν προς εκμετάλλευση στα Μουσεία τους, μόνο ως καταχρηστικοί θεματοφύλακες (μετά βίας) μπορούν να χαρακτηρισθούν.