Θυμάμαι την διαδικασία που γινόταν για να ανάψουν την νέα συσκευή.
Γέμιζαν με μπλε οινόπνευμα το κάτω λεκανάκι της γκαζιέρας και στη συνέχεια του έβαζαν φωτιά, αφού είχε προηγηθεί το τρομπάρισμα στο αποθηκευτικό της δοχείο!
Μετέπειτα την άνοιγαν και ανέβαινε το καύσιμο στην εστία, προκειμένου να λειτουργήσει.
Ενδιάμεσα όταν χαμήλωνε η φλόγα, μεσολαβούσαν ανάλογα τρομπαρίσματα, μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία του μαγειρέματος.
Τέλος όταν ήθελαν να την σβήσουν, άνοιγαν την κάτω βαλβίδα, έφευγε η πίεση του καυσίμου και κατά συνέπεια έσβηνε!
Νόστιμες και αλησμόνητες εποχές.....!!!!!
Ήταν το εργαλείο της οικογένειας.... την γυαλίζαμε με μπράσο για να αστράφτει....το άξιζε....
Βάζαμε πετρέλαιο στο μικρό της ντεπόζιτο.... οινόπνευμα πράσινο κάτω από την κεφαλή και το ανάβαμε για να την ζεστάνουμε..... μετά με την χειροκίνητη τρόμπα έπαιρνε μπροστά....
Τον χειμώνα κάτω από το τραπέζι της κάμαρας για να ζεσταθούμε όταν τρώγαμε και όταν διαβάζαμε.... με την απαραίτητη λαμαρίνα από πάνω για να αυξάνει την ζέστη.... η φλούδα του λεμονιού στην γωνία έκοβε την μυρουδιά..
Τις Κυριακές η φουκαριάρα μαρτύραγε με το κρέας που προσπαθούσε να ψήσει..... και άφριζε αυτό και το ξάφριζε η μάνα και το τρύπαγε με το πηρούνι για να δεί αν ψήθηκε και λήγαγε αυτό... στράβωνε.....
Το γιατί; Το κρέας ήταν κατεψυγμένο Νέας Ζηλανδίας για οικονομία και για να είναι μπόλικο.... Πότε καταψύχθηκε ουδείς γνώριζε....πιθανόν από την εποχή των παγετώνων.
Μα ποιός τα έψαχνε αυτά.... κρέας έπρεπε να φάς και το έτρωγες και το κατάπινες αμάσητο.... αρκεί να γεμίσει το στομάχι σου.
Με τα χρόνια η γκαζιέρα γλύτωσε και από τις μετακομίσεις και από την μόδα και ευτυχώς την έχω έστω και φυλακισμένη στην αποθήκη ....μέσα στο σπίτι δεν υπάρχει θέση δυστυχώς γιατί χαλάει το ντεκόρ όπως μου λένε.
Εγώ όμως πηγαίνω και την βλέπω σαν σε επισκεπτήριο.
Πίσω στα παλιά