Δεν τα χτυπάμε και ασφαλώς,
Δεν τα απειλούμε ότι θα τα κάψουμε.
Η νυκτερινή ενούρηση σύμφωνα με το Αμερικάνικο σύστημα ταξινόμησης DSM-IV ορίζεται ως «μη ηθελημένη απώλεια ούρων κατά τη διάρκεια του νυκτερινού ύπνου, τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα, σε παιδιά πάνω από 5 ετών όταν δεν προκαλείται από προβλήματα του κεντρικού νευρικού συστήματος ή από συνέπειες προκύπτουσες από τη χρήση ουσιών όπως διουρητικά.»
Το επίπεδο της σοβαρότητας είναι ένα διαμφισβητούμενο θέμα, με παιδιά να ποικίλουν στη συχνότητα των επεισοδίων.
Μόνο μια μειοψηφία (2-15%) έχει ενουρητικό επεισόδιο κάθε βράδυ (Bower, Moore, Shepherd & Adams, 1996) ή περισσότερο από 2 φορές την εβδομάδα (Verhulst, Vander Lee, et al, 1985). Ωστόσο, τα περισσότερα παιδιά που βρέχουν το κρεβάτι τους, η συχνότητα που συμβαίνει το επεισόδιο δεν καλύπτεται από τα κριτήρια (Byrd, Weitzeman, Lanphear, 1996) που θέτει το DSM-IV αλλά θεωρούνται ενουρητικά σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό σύστημα ταξινόμησης ICD-10 (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, 1993) το οποίο απαιτεί συχνότητα 2 Χ/ μήνα (κάτω των 5 ετών) ή 1 Χ/ μήνα (πάνω από 7 ετών).
Η νυχτερινή ενούρηση έχει περιγραφεί ως η πιο επικρατούσα και χρόνια δυσκολία στα παιδικά προβλήματα (Collins, 1989). Συναντάται περισσότερο στα αγόρια κατά την παιδική ηλικία (7 ετών: 15-22% στα αγόρια και 7-15% στα κορίτσια). Η νυχτερινή ενούρηση μειώνεται με την ηλικία αν και ένα μικρό ποσοστό συνεχίζει να βρέχει το κρεβάτι ως έφηβοι ή νεαροί ενήλικες (1-2%).
Είναι λοιπόν κλινικά προστακτικό να υπάρξει θεραπευτική παρέμβαση, γιατί τα αποτελέσματα μιας τέτοιας διαταραχής μπορούν να είναι πολύ-επίπεδα σοβαρά .
Ψυχολογική Επίδραση
Ερευνητές όπως Van Tijen, Messer and Namdar (1998) βρήκαν ότι η νυχτερινή ενούρηση είναι η τρίτη πιο αγχώδης εμπειρία που ένα παιδί αντιμετωπίζει μετά το διαζύγιο και τους γονικούς καβγάδες.
Τα παιδιά με νυχτερινή ενούρηση βιώνουν απογοήτευση, χαμηλή αυτό-εκτίμηση, αίσθηση ανωριμότητας, ακόμα κι αν μερικές φορές εμφανίζονται να μην τους απασχολεί (χαρακτηριστικά έχει ονομαστεί «εξωτερική αδιαφορία»). Τα μεγαλύτερα παιδιά παρουσιάζουν μια τάση για κοινωνική απομόνωση.
Όπου εφαρμόστηκε θεραπευτική παρέμβαση υπήρξε βελτίωση στην ψυχολογική λειτουργία του παιδιού. Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνεται από πολλές πανεπιστημιακές και κλινικές μελέτες, και επισημαίνει τη σπουδαιότητα της αναζήτησης βοήθειας για το πρόβλημα της ενούρησης.
Επίδραση στους Γονείς
Η πλειοψηφία των γονέων συχνά αγωνιά για την επίδραση της ενούρησης στα παιδιά τους (κοινωνικά και συναισθηματικά). Συνήθως αποδίδουν την ενούρηση σε εσωτερικούς, σταθερούς, και μη ελεγχόμενους παράγοντες. Κάτι τέτοιο οδηγεί στην αντίληψη ότι το παιδί τους κοιμάται πολύ βαθιά ώστε να ξυπνήσει εγκαίρως. Τέτοιοι γονείς χαρακτηριστικά προσπαθούν να βοηθήσουν το παιδί τους με το να το σηκώνουν την νύχτα και να μειώνουν τα υγρά που πίνει πριν τον ύπνο. Όμως μια τέτοια παρέμβαση όχι μόνο δε βοηθά αλλά διαιωνίζει το πρόβλημα.
ΠΗΓΗ:hamomilaki.blogspot.com
