Άρθρο του Μάρκου ΖώρζουΦίλοι μου,
Σε λίγες μέρες το 2014 θα είναι παρελθόν. Για όλους μας θα είναι μια καλή ή κακή χρόνια, ανάλογα με το τι πέρασε και πως έζησε ο καθένας μας. Σίγουρα όμως θα είναι μια χρονιά που θα έχουμε αφήσει πίσω μας. Ίσως κάποτε νοσταλγήσουμε και ψάξουμε να βρούμε στιγμές και σημάδια σ αυτόν το χρόνο για να συγκρίνουμε που είμαστε και που
βρισκόμαστε εμείς και οι γύρω μας.
Κάπως έτσι, σήμερα μέσα από την τελευταία μικρή και σύντομη αναδρομή της Σαντορίνης από το παρελθόν (http://www.santonews.com/mia-santorini-apo-to-parelthon.santonews ), στην μνήμη μου ήρθαν τα χρόνια της εφηβείας μου. Τότε που τίποτα πραγματικά δεν μοιάζει με το σήμερα. Η ηλικία, η ξεγνοιασά, η καλή παρέα, οι χαρές, η επικοινωνία και η διασκέδαση ήταν τα μόνα πράγματα που μας απασχολούσαν. Τα ναρκωτικά και οι διάφορες ουσίες που σήμερα μαστίζουν την κοινωνία μας δεν υπήρχαν και αν υπήρχαν οι περισσότεροι από την δική μου παρέα δεν τις γνώριζαν. Οι υπολογιστές και το INTERNET, τα κινητά τηλέφωνα και τα SMS ήταν άγνωστες λέξεις. Η μεγάλη μας διασκέδαση ήταν το παιχνίδι, η μουσική, και τα πειράγματα μεταξύ μας. Τα ηλεκτρονικά μέσα της εποχής ήταν το ραδιόφωνο και η ασπρόμαυρη τηλεόραση, που ελάχιστες οικογένειες είχαν.
ΟΙ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ, ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΚΑΙ ΤΑ «ΡΑΒΑΣΑΚΙΑ»
Η επικοινωνία μας, οι συνεννοήσεις μας για οποιοδήποτε θέμα μάς απασχολούσε γινόταν στο σχολείο ή σε συναντήσεις μας εκτός σχολείου. Η ανταλλαγή των μηνυμάτων μας, γινόταν με ραβασάκια ( σημείωμα σε χαρτί ) και σε μερικές περιπτώσεις μέσα από έναν πειρατικό σταθμό που υπήρχε. Ο πολύ καλός φίλος μου Λευτέρης Δακουτρός, είχε καταφέρει να κατασκευάσει έναν πομπό στα μεσαία κύματα, αυτός ο πομπός ήταν για όλους μας το σημείο αναφοράς. Ήταν το μέσον που μπορούσαμε να ακούσουμε, να αφιερώσουμε ένα τραγούδι και να περάσουμε το μήνυμα που θέλαμε.Αργότερα εγώ, με τρόπο που πολύ καλά εξηγούσε ένα περιοδικό της εποχής, αν θυμάμαι καλά λεγόταν «ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΛΟΓΗ», συναρμολόγησα ένα ραδιοφωνικό πομπό στα FM. Ήταν ο πρώτος πειρατικός σταθμός στο νησί σ αυτήν την συχνότητα. Η χαρά η δική μου και των φίλων μου φυσικά πολύ μεγάλη γιατί είχαμε το δικό μας μέσον επικοινωνίας. Η εμβέλεια του φυσικά μην φανταστεί κανείς ότι μπορούσε να ξεπεράσει το ένα χιλιόμετρο περίπου δηλ μέχρι το χωριό Καρτεραδο. Δεν θα ξεχάσω με πόση αγωνία όλη η παρέα, φυσικά και εγώ, περιμέναμε πότε θα έρθει το απόγευμα, να αρχίσουμε την εκπομπή, με αφιερώσεις και τραγούδια ελληνικά και ξένα. Η ένταση του σταθμού δεν είχε καμιά σχέση με την σημερινή των ραδιοφωνικών σταθμών. Προκειμένου να ακούσουμε, μέχρι που φτάνει το σήμα του σταθμού επιστρατευόταν όλη η παρέα, που έπρεπε να κάνει κάποια πράγματα.
Ο φίλος Βασίλης Ρουσσέας ειχε αναλαβει να μετρήσει την ένταση του σήματος, γιατί ειχε ένα πολύ σύγχρονο για την εποχή ραδιόφωνο που του έδινε την δυνατότητα να βλέπει «ηλεκτρονικά» την ένταση. Ο Γιάννης Βασαλάκης εμενε στο Κοντοχώρι και ειχε αναλάβει να κινείτε με το τρατζιστοράκι στα στενά της περιοχής και να ακούει που έχουμε σήμα και που όχι. Το ίδιο έκανε και ο Γιάννης Αργυρός στα Φηρά. Δεν ήταν λίγες οι φορές, που παίρναμε ένα μηχανάκι κάναμε βόλτα μέχρι τον Καρτεράδο, κρατώντας το τρατζιστοράκι προκειμένου να ακούσουμε το σήμα. Αφού επιβεβαιώναμε ότι όλα πάνε καλά ξεκινούσαμε την μουσική εκπομπή μας. Το όνομα του ραδιοφώνου ήταν cannon 709, όνομα ενός πρωταγωνιστή ξένης αστυνομικής τηλεοπτικής σειράς.
Φυσικά δεν έλειπαν οι αφιερώσεις που αυτός ήταν και ο βασικός λόγος εκπομπής να περάσουν τα μηνύματα που ήθελε ο καθένας από τα αγόρια στα κορίτσια και αντίθετα. Την επόμενη μέρα στο σχολείο είχαμε πλέον θέμα συζήτησης με τα ανάλογα σχόλια και κουτσομπολιά.
Ένας άλλος τρόπος επικοινωνίας και ανταλλαγής μηνυμάτων γενικότερα ήταν η βολτούλα της κυριακης. Φορωντας τα γιορτινα τους οικογενειες, νεοι, γεροι και παιδιά, ξεκινώντας από το σημείο που σήμερα είναι το νέο μουσείο των Φηρών, μέχρι το κατάστημα που στεγάζεται ο ΟΤΕ, περπατούσαν πάνω κάτω και συζητούσαν ότι απασχολούσε τον καθένα. Θυμάμαι, κάθε Κυριακή, συνήθως καλοκαίρι αλλά και καλές μέρες του χειμώνα, ήταν απαραίτητη και καθιερωμένη βόλτα από όλους σχεδόν τους κατοίκους των Φηρών. Βέβαια, υποτίθεται ότι ήταν μια οικογενειακή βόλτα, μπαμπάς, μαμά και παιδιά αλλά τελικά μόνον αυτό δεν ήταν, μάλλον έμοιαζε πιο πολύ σαν ένα νυφοπάζαρο.
Οι άλλες παρέες που συμμετείχαν εκτός από τις παραπάνω ήταν συνήθως μόνον από αγόρια ή κορίτσια, και σπάνια κάποια πιο τολμηρά ζευγαράκια, όπου το βασικό μέλημα όλων ήταν η ανταλλαγή μηνυμάτων, με όποιο τρόπο ο καθένας μπορούσε. Τα πειράγματα, οι ματιές, τα ραβασάκια αλλά και τα σκουντήματα έδιναν και έπαιρναν. Το ίδιο γινόταν σχεδόν σε όλα τα χωριά Μεσσαριά Πύργο Εμπορείο κλπ. Ήταν και αυτό ένα μέσον επικοινωνίας και ανταλλαγής μηνυμάτων.
Η ανάγκη για επικοινωνία, ανταλλαγή απόψεων, διασκέδαση, μουσική και
γενικά ότι απασχολούσε τους νέους τότε, δεν σταμάτησε ποτέ, μα δεν
νομίζω να σταματήσει, μόνον που σήμερα έχει αλλάξει ο τρόπος. Την θέση
τους πήραν τα SMS, τα email, το you tube και τα γνωστά σκουντήματα του
Face book. Η διαφορά όμως είναι τεράστια, τότε ξέραμε, βλέπαμε, ακούγαμε
και είχαμε προσωπική επαφή με αυτόν ή μ αυτήν που μας ενδιέφερε.Ο κίνδυνος, να πάρουμε ένα ψεύτικο και παραπλανητικό μήνυμα, να νομίζουμε ότι επικοινωνούμε με ένα πραγματικό πρόσωπο, να σκουντάμε ή να μας σκουντήσει κάποιος και στο τέλος να αποδεικνύετε ότι είναι ψέματα ,πλάνη ή μια μηχανή είναι μεγάλος. Τότε το πρόσωπο που μας ενδιάφερε ήταν πραγματικό και όχι πλασματικό. Η χαρά και η απογοήτευση ήταν άμεση και η συμπαράσταση από τους φίλους μας πραγματική και ειλικρινής. Τα ενδιαφέροντα τελείως διαφορετικά όπως και το αποτελέσματα.
Τελικά ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος σήμερα ή τότε που οι γονείς μας φοβόντουσαν μην τυχόν και δεν γίνουμε «καλοί, κοινωνικοί, μορφωμένοι και σεβαστοί άνθρωποι» στην κοινωνία;
Με εκτίμηση
Μάρκος Ζώρζος
