Η μητέρα του, Δέσποινα πέθανε όταν ήταν μόλις έξι ετών και ο ίδιος ανατράφηκε από την γιαγιά του, Ευθαλία Πετροκόκκινου.
Τη φωτογραφία αυτή το χέρι του κρατούσε επί ώρα.. Θυμόταν τότε, τα παιδικά του χρόνια στις Βρυξέλλες, όπου ο πατέρας του ήταν πρέσβης της Υψηλής Πύλης από το 1875. Έπειτα το σχολείο του , τις σπουδές του, την χρονιά στην Σμύρνη.Ο Βενιζέλος τον καλεί στο σπίτι του και με ζωηρότητα και πολλή χαρά κουνώντας το δείκτη του δεξιού χεριού λέγει: «Θα πάτε εις την Σμύρνην, θα σας παράσχουν όλας τας ευκολίας, το έργο σας είναι σπουδαίον, η Ελλάς πρέπει εκπολιτίσει τη Μ. Ασία». Τον ξεριζωμό θυμόταν ακόμα, τα λόγια του Θ. Δανιηλίδη μες στη βάρκα να τσιρίζει απευθυνόμενος σε αυτόν, "Τρέχα, αλλιώς δε θα σωθείς" κι εκείνος δακρυσμένος προχωρούσε κουβαλώντας πράγματα να διασώσει από εκείνο το πανεπιστήμιο που σε εκείνον χρωστούσε πολλά, εκείνο στη Σμύρνη... Ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο αλλά ποτέ δεν το 'χε μετανιώσει... Η μνήμη του μεταφέρθηκε τώρα στο εξωτερικό, την ανάδειξή του εκεί, την άνοδό του... Από την Ευρώπη στην Αμερική, στα περισσότερα πανεπιστήμια του κόσμου δίδαξε. Σε όλα τα Πανεπιστήμια τον υποδέχονταν με μεγάλο ενθουσιασμό. Κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας του επικρατούσε δέος και νεκρική σιγή. Στο διεθνές Μαθηματικό συνέδριο της Ν. Υόρκης του δίδεται η τιμητική προεδρία. Και μετά πάλι ο Ελ. Βενιζέλος τον καλεί στην Ελλάδα το 1928 Παρότι ο συνάδελφός του και φίλος καθηγητήςSommerfeld θα τον συμβουλέψει να «μη βάλει ξανά στο κεφάλι του στέφανο εξ ακανθών για την Ελλάδα», ο θερμός πατριώτης λάτρης του αρχαίου Ελληνικού ιδεώδους και οραματιστής της μεγάλης ένδοξης Ελλάδας δε μπορούσε να μη θέσει εαυτόν εις την διάθεσή της. Στα επόμενα 2 χρόνια εργάζεται ως Κυβερνητικός επίτροπος με βαθμό πρυτάνεως για την οργάνωση των πανεπιστημίων Αθηνών – Θεσ/κης. Μ’ αυτό τον κανονισμό τα πανεπιστήμια λειτούργησαν επί 50 χρόνια έως το 1982. Η Ελλάδα που με τόσο ενθουσιασμό εκάλεσε τον Κ. Καραθεοδωρή με τρόπο απογοητευτικό και με έγγραφο που έφερε την υπογραφή γραμματέως γ΄ τάξης τον παύει από τη θέση αυτή. Έτσι επιστρέφει στην έδρα του στο Μόναχο συνεχίζοντας ταυτόχρονα το συγγραφικό του έργο. Εν τω μεταξύ τον καλούν να διδάξει στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Μετά από πολλές περιπλανήσεις επιστρέφει εκεί που βρίσκεται τώρα. Το σώμα του γυρνά δεξιά και αριστερά, αναλύοντας τον περιβάλλοντα χώρο, τίποτα δεν είχε αλλάξει από πριν. Η σκέψη του όμως είχε κατακλυστεί από αναμνήσεις. Άνοιξε το συρτάρι πιο πολύ, το χέρι του ψαχούλευε τα χαρτιά στο εσωτερικό του και τις φωτογραφίες. Ηταν πολλά μα το καθένα για κείνον άξιζε όσο ολάκερη η ζωή του.
Η οικία του στη συνοικία Rauch στο Μόναχο |
Μια σχέση στενή, ανθρώπινη, χωρίς ανταγωνισμούς και συγκρούσεις, που «γέννησε» τη θεωρία της σχετικότητας, τον γνωστό αυτό τύπο (ακόμα και σε αυτούς που δεν ασχολούνται με τα μαθηματικά) Ε=ΜC2. Και όχι βέβαια μόνον!