Η λεία των φιδιών είναι συνήθως μεγαλύτερη σε διαστάσεις από τα ίδια, γι’ αυτό και τους παίρνει ώρες μέχρι να την καταπιούν.
Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια, η πρόσληψη του αέρα καθίσταται δυνατή χάρη σε μια απλή προσαρμογή του αναπνευστικού τους συστήματος.
Το στόμιο του λάρυγγα των φιδιών δε βρίσκεται βαθιά πίσω στο λαιμό τους, όπως στα υπόλοιπα ζώα της στεριάς. Αντίθετα, φτάνει μέχρι το μπροστινό μέρος του στόματός τους, ακριβώς πίσω από το σημείο όπου συγκλίνουν οι δύο κάτω σιαγόνες τους.
Όταν τα φίδια καταπίνουν τη λεία τους, το στόμιο αυτό προωθείται λίγο προς τα έξω, ώστε η τροφή να μη φράξει την αναπνευστική οδό. Ο ίδιος ο λάρυγγας περιβάλλεται από πολύ σκληρούς δακτυλίους χόνδρου, για να μη συμπιεστεί από το σώμα του θηράματος.
Λόγω περιορισμένου χώρου, τα φίδια έχουν συνήθως μόνο έναν πνεύμονα, έτσι ώστε να μην παρεμποδίζεται η αναπνοή όταν η τροφή εισχωρεί βαθιά μέσα στο σώμα τους. Το σώμα των φιδιών αναπόφευκτα διογκώνεται, καθώς καταπίνουν μονομιάς μεγάλα θηράματα, αλλά το ζώο κατανέμει την ασκούμενη πίεση πιο εύκολα όταν διαθέτει μόνο έναν πνεύμονα.
Αυτή η ιδιαίτερη κατασκευή του λάρυγγα συναντάται σε όλα τα είδη φιδιών. Με τη βοήθεια μικρών μυών, τα φίδια μπορούν επίσης να κλείνουν το στόμιο του λάρυγγα, έτσι ώστε, όταν πίνουν νερό, αυτό να μην εισχωρεί στους πνεύμονες.
