Μύθος 2: Τα κράνη μειώνουν την ορατότητα.
Πραγματικότητα 2: Τα κράνη που τηρούν τις προδιαγραφές παρέχουν 2100 ορατότητα, ποσοστό που ισοδυναμεί με τη φυσιολογική περιφερική όραση. Στην πραγματικότητα, λιγότερο από 3% της περιφερική όρασης περιορίζεται από ένα κράνος. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση οι περισσότεροι μοτοσυκλετιστές απλά στρέφουν το κεφάλι τους λίγο παραπάνω αν χρειαστεί, για να ελέγξουν την κίνηση.
Μύθος 3: Τα κράνη μειώνουν την ακουστική οξύτητα.
Πραγματικότητα 3: Ένας μοτοσυκλετιστής που φοράει κράνος ακούει το ίδιο καλά ή ακόμα καλύτερα από κάποιον που δεν φοράει. Ο θόρυβος του ανέμου ή της μηχανής είναι ισχυρός και άλλα σημαντικά ηχητικά μηνύματα πρέπει να είναι πιο δυνατά για να ακουστούν από κάποιον που δεν φοράει κράνος. Αυτό σημαίνει ότι, οποιοδήποτε ήχος μπορεί να ακουστεί πάνω από τον αέρα και τη μηχανή χωρίς το κράνος, μπορεί να ακουστεί και αν φοράει κράνος.
Μύθος 4: Τα κράνη προστατεύουν μόνο μέχρι την ταχύτητα των 20 χλμ/ώρα, αφού σε αυτή την ταχύτητα γίνονται οι δοκιμασίες σύγκρουσης.
Πραγματικότητα 4: Τα κράνη δοκιμάζονται σε αυτή την ταχύτητα, αλλά σχεδιάζονται για να αντέχουν σε μεγαλύτερες ταχύτητες. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα. Οι δοκιμασίες σύγκρουσης γίνονται με ταχύτητα 50 χλμ/ώρα, οι ζώνες ασφαλείας όμως μας προστατεύουν και σε ατυχήματα με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Μύθος 5: Τα ατυχήματα με μοτοσυκλέτες αντιπροσωπεύουν το μικρότερο ποσοστό των ατυχημάτων, αφού οι μοτοσυκλέτες αποτελούν το μικρότερο ποσοστό των οχημάτων.
Πραγματικότητα 5: Οι μοτοσυκλέτες αποτελούν στη χώρα μας το 37% όλων των κυκλοφορούντων οχημάτων (επιβατικά, λεωφορεία, φορτηγά κλπ), ενώ τα θανατηφόρα ατυχήματα με μοτοσυκλέτες ξεπερνούν το 20% ποσοστό κατά πολύ μεγαλύτερο σε σύγκριση με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, ο κίνδυνος θανατηφόρου ατυχήματος υπολογίζεται ότι είναι 20 φορές μεγαλύτερος στους μοτοσυκλετιστές από ότι στους επιβάτες αυτοκινήτων.
Μύθος 6: Ο νόμος για τη χρήση του κράνους είναι παρέμβαση στην ελευθερία του ατόμου.
Πραγματικότητα 6: Στην πραγματικότητα η μη χρήση κράνους δίνει την ελευθερία στο μοτοσυκλετιστή να ρισκάρει και να παίζει με το θάνατο και την αναπηρία. Μπορούν όμως οι οικογένειες των τραυματισμένων και η κοινωνία να αντέξουν το τεράστιο οικονομικό, ψυχολογικό και ιατροκοινωνικό κόστος; Πως μπορούμε να ανακουφιστούμε από την αιμορραγία που προκαλεί η απώλεια τόσων ζωών; Από τη στιγμή του ατυχήματος η κοινωνία του παρέχει ιατρική περίθαλψη, του δίνει άδεια από την εργασία για το χρόνο αποκατάστασης της βλάβης και αν ο τραυματισμός του προκαλέσει μόνιμη αναπηρία, έχει ισόβια την ευθύνη. Είναι αδιανόητο λοιπόν να κατανοούμε κάποιον που σκέφτεται ότι ένας τέτοιος νόμος αφορά μόνο αυτόν.
Γνωρίζετε ότι:
Η κρανιοεγκεφαλική κάκωση είναι η κύρια αιτία θανάτου σε ατυχήματα με μοτοσυκλέτες. 80% των μοτοσυκλετιστών που σκοτώνονται σε τροχαίο ατύχημα υπολογίζεται ότι έχουν υποστεί κρανιοεγκεφαλική κάκωση.
Μοτοσυκλετιστές που δε φορούν κράνος έχουν διπλάσιες πιθανότητες να υποστούν κρανιοεγκεφαλική κάκωση σε μια σύγκρουση σε σχέση με όσους το χρησιμοποιούν.
Περισσότερα από 4 στα 5 ατυχήματα με μοτοσυκλέτα καταλήγουν σε τραυματισμό ή θάνατο του μοτοσυκλετιστή.
Ο πιο πρόσφατος νόμος για τη χρήση του κράνους είναι ο 2696 και ισχύει από το 1999.
Όταν οι νόμοι για τα κράνη δεν εφαρμόζονται, οι θάνατοι από ατυχήματα με μοτοσυκλέτα αυξάνονται κατά 20-30%.
Για κάθε 1,5 χλμ. οδήγησης, ένας μοτοσυκλετιστής κινδυνεύει 16 φορές περισσότερο να πεθάνει σε μια σύγκρουση από ότι ο οδηγός ενός άλλου οχήματος.
Όποιος χρησιμοποιεί το κράνος, μειώνει τον κίνδυνο στο 1/3.
Οι μοτοσυκλέτες το 1997 ήταν οι διπλάσιες από ότι το 1987, ενώ τα αυτοκίνητα είχαν αυξηθεί μόνο στο μισό.
Όταν αγοράζετε κράνος αναζητείστε πάντοτε το αυτοκόλλητο DOT ή SNELL.
Πηγή: Kέντρο Έρευνας και Πρόληψης Ατυχημάτων – Κ.Ε.Π.Α.
