Αυτό εξηγεί θεωρητικώς γιατί όσοι τρώνε αλμυρά φαγητά δυσκολεύονται τόσο πολύ να μειώσουν την πρόσληψη αλατιού. Ο Derek Denton από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης υποστηρίζει ότι ο εθισμός στο αλάτι είναι ίδιας δυναμικής με αυτόν που συναντάται σε ουσίες όπως η ηρωϊνη η κοκαϊνη και η νικοτίνη.
Τα πειράματα βεβαίως έγιναν σε ποντίκια, αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενα των ερευνητών, καταδεικνύουν πως η σχέση των οργανισμών με το αλάτι είναι τόσο παλιά που είναι πολύ δύσκολο να μεταβληθεί παρά τις όποιες καλές προθέσεις των διαιτολόγων. Υποστηρίζουν πως οι σωματικές αντιδράσεις είναι τέτοιες ώστε να εξυπηρετούν βασικούς κανόνες επιβίωσης. Τα θηλαστικά διαθέτουν αυτό το μηχανισμό προκειμένου να λαμβάνουν τις ποσότητες αλατιού που χρειάζονται πολύ γρήγορα έτσι ώστε να μην εκτίθενται σε κινδύνους, υποστηρίζουν. Μας παραπέμπουν μάλιστα στην ανάγκη των θηλαστικών για νερό. Πίνοντας νερό πολύ γρήγορα και ικανοποιώντας έτσι την ανάγκη για νάτριο ακόμα πιο γρήγορα δεν εκτίθενται για μεγάλο χρονικό διάστημα στους θηρευτές τους.
Τώρα αν αυτό σας απενεχοποιεί την επόμενη φορά που θα "τσακίσετε" τα πατατάκια, τότε ναι για μια ακόμη φορά η επιστήμη βοήθησε την ανθρωπότητα.
Σοφία Βεργοπούλου