«Μεγαλώνει» το απολιθωμένο δάσος στη Λέσβο

Μεγαλύτερο γίνεται το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου χάρη στα εντυπωσιακά νέα ευρήματα απολιθωμένων κορμών λεύκας, κανέλας και δάφνης που ανακαλύφθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Αγίας Παρασκευής, στο πλαίσιο των ερευνητικών εργασιών που πραγματοποιεί το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου.

Γιατί «τραγουδάει» ο πάγος στις μεγάλες λίμνες;

Θυμίζει τραγούδι όταν οι λεπτές ρωγμές και σχισμές στον πάγο αρχίζουν να εμφανίζονται σε κάποιο σημείο και στη συνέχεια διαδίδονται σε όλη την παγωμένη επιφάνεια της λίμνης προκαλώντας δονήσεις. Όταν αυτές μετατραπούν σε ακουστικές δονήσεις στον αέρα ακούμε το «τραγούδι» του πάγου. Είναι σαν να στέκεσαι στις σιδηροδρομικές γραμμές ακούγοντας το τρένο που πλησιάζει.

Όταν οι σχισμές στον πάγο μεγαλώσουν, ο ήχος στην αρχή ακούγεται από μακριά, ενώ στη συνέχεια πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα.

Πανέμορφες εικόνες και τοπία

Κάνε κλικ εδώ

Δείτε πανοραμικά, ένα μέρος από την Οία Σαντορίνης

http://www.fullscreen360.com/greece-oia.html

Φωτογραφίες σε σπηλιές κάτω από το νερό

http://xsefoto.blogspot.com/2010/12/blog-post_4195.html

Vardzia, η πόλη των σπηλαίων

Η εκπληκτική πόλη των σπηλαίων με το όνομα Vardzia, βρίσκεται στη Γεωργία, μια χώρα στην οποία η Δυτική Ευρώπη συναντά την Ανατολική Ασία. Η ιστορία της ξεκινάει κάτι παραπάνω από 800 χρόνια πριν, στα τέλη του 12ου αιώνα, όταν ξεκίνησε η κατασκευή της.Το 1185, μια 25χρονη γυναίκα με το όνομα Tamar ανέλαβε τα ηνία της Γεωργίας. Το γεγονός αυτό ήταν πολύ σπάνιο για την Ευρώπη της εποχής και η πρώτη φορά που μια γυναίκα κυβερνούσε τη συγκεκριμένη χώρα. Παρόλα αυτά, κατά τη βασιλεία της Tamar, η χώρα ευημερούσε και οι κάτοικοί της ήταν ευχαριστημένη με τη βασίλισσά τους.

Μόλις ένα χρόνο μετά τη στέψη της, η Tamar θέλησε να φτιάξει ένα μοναστήρι, σαν ένδειξη της χριστιανικής της πίστης. Υπήρχε ωστόσο ένα μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα της. Οι Μογγόλοι, με βάση την Ασία, είχαν ξεκινήσει πολέμους με τους γειτονικούς λαούς επιδιώκοντας την επέκταση της αυτοκρατορίας τους. Έτσι αποτελούσαν διαρκή απειλή για τους Γεωργιανούς.
Για αυτό ακριβώς το λόγο, η βασίλισσα Tamar αποφάσισε να κατασκευάσει το μοναστήρι κάτω από τη γη, ώστε να μπορεί παράλληλα να προσφέρει καταφύγιο από τις επιδρομές στους κατοίκους των τριγύρω περιοχών.
Η κατασκευή του φιλόδοξου αυτού έργου ξεκίνησε άμεσα, κάτω από το βουνό Erusheli, το οποίο επιλέχθηκε για το σκληρό του πέτρωμα που θα μπορούσε να αντέξει τις εργασίες.
Κατασκευάστηκαν 13 επίπεδα, ενώ οι φυσικές σπηλιές που υπήρχαν στο εσωτερικό του βουνού επεκτάθηκαν και μετατράπηκαν σε περισσότερα από 6.000 δωμάτια τα οποία ήταν αρκετά για να φιλοξενήσουν τόσο τους μοναχούς του μοναστηριού όσο και τους κατοίκους που θα κρυβόταν εκεί για να ξεφύγουν από τους επιδρομείς.
Η γη γύρω από το μοναστήρι ήταν εξαιρετικά εύφορη και πρόσφερε τα απαραίτητα σε αυτούς που ζούσαν εκεί. Παράλληλα, οι μοναχοί κατασκεύασαν ένα σύνθετο δίκτυο υπόγειων μονοπατιών για τη μεταφορά τροφίμων και νερού στο εσωτερικό των σπηλιών.
Το υπόγειο μοναστήρι για περίπου 100 χρόνια πέτυχε το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε. Κράτησε τους κατοίκους της περιοχής ασφαλείς από τους Μογγόλους, αφού ο μοναδικός τρόπος να φτάσει κανείς εκεί ήταν ένας υπόγειο τούνελ που ξεκινούσε από ένα κοντινό ποταμό, το οποίο φυσικά οι επιδρομείς ποτέ δεν ανακάλυψαν.
Η μοίρα ωστόσο επιφύλασσε ένα άσχημο παιχνίδι για τη πόλη των σπηλαίων. Το 1283, σχεδόν έναν αιώνα μετά την κατασκευή της, ένας μεγάλος σεισμός έφερε την καταστροφή.
Η δύναμή του ήταν τέτοια που προκάλεσε κατολίσθηση στο βουνό Erusheli. Η μία του πλευρά κυριολεκτικά κατέρρευσε, παρασύροντας μαζί της και το μεγαλύτερο μέρος των σπηλιών και των μονοπατιών που βρισκόταν κάτω από αυτή. Τα δύο τρίτα της υπόγειας πόλης καταστράφηκαν ολοσχερώς και ότι απέμεινε από αυτή δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν καταφύγιο αφού πλέον βρισκόταν σε κοινή θέα στην επιφάνεια του βουνού.
Εγκαταλείφτηκε μερικά χρόνια αργότερα και παρέμεινε έρημη μέχρι τον 20ό αιώνα, όταν κάποιοι μοναχοί την επισκέφτηκαν και αποφάσισαν να τη ξαναχρησιμοποιήσουν σαν μοναστήρι. Σήμερα λειτουργεί και σαν μουσείο, με τους λίγους μοναχούς που ζουν εκεί να ξεναγούν τους τουρίστες σε όσες από τις σπηλιές έχουν απομείνει.

 

Εξόρμηση στην "αυθεντική" και "παρθένα" Ευρυτανία

Τα επιβλητικά βουνά του πιο ορεινού διαμερίσματος της χώρας, της Ευρυτανίας, ο Τυμφρηστός, η Καλιακούδα, η Χελιδόνα, τα Αγραφα, κρατούν ακόμη μυστική για τους πολλούς τη μαγευτική εικόνα της, την οποία συνθέτουν εντυπωσιακά τοπία, ορμητικά νερά, λίμνες, παραδοσιακοί ­ ξεχασμένοι ­ οικισμοί χωμένοι στα ελατοδάση, ονομαστά μοναστήρια, πετρόκτιστα γεφύρια.
Για τον επισκέπτη ο οποίος είναι έτοιμος να υπομείνει τους στριφογυριστούς δρόμους αλλά και τους δύσβατους χωματόδρομους, να θυσιάσει στη χάρη της αυθεντικότητας κάποιες από τις ανέσεις του, να ενεργοποιήσει κάπου κάπου και τις φυσικές δυνάμεις του, η αποκάλυψη είναι εντυπωσιακή. Και γίνεται εντυπωσιακότερη όσο αφήνει την περιπέτεια να εισχωρήσει στο ταξίδι του.
Οσο πιο απάτητο είναι ένα τοπίο τόσο πιο δύσκολα παραχωρεί την παρθενικότητά του. Κάθε όμορφη εικόνα ανταλλάσσεται με μια μικρή ή μεγάλη μάχη με τον κακοτράχαλο δρόμο, τα νεροφαγώματα, τις κατολισθήσεις, τα πεσμένα δένδρα, τη λάσπη, την ομίχλη, το χιόνι. Και εδώ είναι που μπλέκεται το ταξίδι με την περιπέτεια και τελικά γίνεται εξερεύνηση. Μια εξερεύνηση με οχήματα με κίνηση και στους τέσσερις τροχούς τα οποία παρέχουν την ελευθερία στους επιβαίνοντες να παρακάμψουν την πεπατημένη και να μπουν στα μονοπάτια των λίγων.
Μια εξόρμηση όμως σε απομονωμένους ορεινούς δρόμους δεν είναι εύκολη και σίγουρα διόλου μοναχική υπόθεση, ιδιαίτερα τον χειμώνα. Οι μηχανές έχουν και τις ιδιοτροπίες τους και πολλά εμπόδια είναι ανυπέρβλητα για το πλήρωμα ενός μόνον τζιπ. Είναι μάλλον ομαδική περιπέτεια με κατάλληλα εξοπλισμένα οχήματα και ορισμένους τουλάχιστον έμπειρους οδηγούς.
Η είσοδος της Ευρυτανίας είναι αντιπροσωπευτική της εικόνας της. Ο επισκέπτης γνωρίζει πρώτα ένα από τα βουνά της, τον Τυμφρηστό, προτού ακόμη αποκτήσει ουσιαστική επαφή με την ίδια. Ο δρόμος μετά τη Λαμία τρέχει κατά μήκος του Σπερχειού ποταμού και σκαρφαλώνει στον Τυμφρηστό. Μετά το χωριό Κάψη, το οποίο ζει συντροφιά με το χιόνι, στον αυχένα πια του βουνού, οι δρόμοι χωρίζουν. Ο βασικός κλωθογυρίζει μέσα στα έλατα ως το χωριό Αγιος Νικόλαος για να ακουμπήσει μετά από 7 χλμ. τα πρώτα σπίτια του Καρπενησιού. Ενας άλλος δρόμος, αριστερά, ακολουθεί μια θεαματική διαδρομή, περνάει από τις τοποθεσίες Νεραϊδοβούνι και Κοκκάλια (πήρε το όνομά της από τα σπαρμένα οστά των νεκρών της μάχης μεταξύ του ενωμένου στρατού Ευρυτάνων - Αιτωλών και των Γαλατών το 279 π.Χ.) και φέρνει τον επισκέπτη στο χωριό Κρίκελλο στα 1.120 υψόμετρο.......