Καταπολέμηση υγρασίας

Προστασία του τοίχου με τη δημιουργία φράγματος στεγανοποίησης. Φούσκωμα και ξεφλούδισμα των σοβάδων, συγκέντρωση αλάτων, εμφάνιση μούχλας. Είναι τα ενδεικτικά συμπτώματα για την ύπαρξη υγρασίας και οι σαφείς προειδοποιήσεις για την ανάγκη επέμβασης. Η συγκέντρωση υγρασίας στον τοίχο προκαλεί φθορά των υλικών. Οι δαπάνες θέρμανσης αυξάνονται δραματικά, καθώς οι υγροί τοίχοι λειτουργούν σαν θερμικές γέφυρες και διώχνουν προς τα έξω τη θερμότητα. Σε περιπτώσεις παγετού, ο ποτισμένος με υγρασία τοίχος μπορεί να ραγίσει και να ξεφλουδίσει.

Αλλά εκτός από τις υλικές ζημιές, δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς και τις επιπτώσεις στην υγεία. Η διαβίωση σε χώρους με αυξημένη υγρασία κάθε άλλο παρά υγιεινή μπορεί να θεωρηθεί, αφού καραδοκεί ο κίνδυνος μολύνσεων από την εισπνοή βακτηριδίων και σπόρων από μύκητες.

Όσο πιο γρήγορα λοιπόν αντιμετωπιστεί η υγρασία, τόσο πιο οικονομική θα είναι η αποκατάσταση και τόσο πιο ασφαλής η υγεία των ενοίκων.

Ποια είναι τα αίτια
Οι ειδικοί διακρίνουν τρία βασικά αίτια  για τη συγκέντρωση υγρασίας:

• Μακροχρόνια διείσδυση νερού από τους τοίχους εξωτερικά.
• Συμπύκνωση υδρατμών σε κρύες εσωτερικές επιφάνειες, περιμετρικών κυρίως τοίχων.
• Υγρασία που ανεβαίνει από το έδαφος σιγά-σιγά προς τα πάνω επειδή έχει υποστεί ζημιά το περιμετρικό στεγανωτικό φράγμα των θεμελίων που, σε παλιές οικοδομές, ίσως να μην υπάρχει καθόλου.

Η εξυγίανση του τοίχου
Πραγματοποιείται με τη δημιουργία ενός νέου στεγανωτικού φράγματος με «ενέσεις» στο εσωτερικό του τοίχου. Το μονωτικό υγρό περνά από τις τρύπες που ανοίγονται στον τοίχο και διαμοιράζεται ομοιόμορφα. Αφού σκληρυνθεί, σχηματίζεται μια στεγανωτική στρώση που ενισχύει τους τοίχους με τις ίνες γυαλιού της.

Κατά της υγρασίας
Η ασφαλέστερη μέθοδος στεγανοποίησης είναι η μόνωσή του εξωτερικά. Στα πολύ δύσκολα σημεία, π.χ. κάτω από ταράτσες ή πάνω από τα θεμέλια, δημιουργείται στεγανωτικό φράγμα μέσα στον τοίχο με την έγχυση του ειδικού υγρού.

Η διαδικασία της εφαρμογής
Η υγρασία ανεβαίνει μέσα από τα τριχοειδή αγγεία, έτσι η μόνωση πρέπει να ξεκινά από τα χαμηλότερα σημεία. Δύο σειρές λοξές τρύπες είναι συνήθως αρκετές. Αν το πρόβλημα είναι μεγάλο, ανοίγονται τρεις σειρές. Για να μην παρακάμψει η υγρασία το νέο στεγανωτικό φράγμα, η «θεραπεία» επεκτείνεται 30-50 εκ. πέρα από την πληγείσα περιοχή.

Οι τρύπες ανοίγονται με τρυπάνι σκληρομετάλλου με βάθος έως και 2/3 του πάχους της τοιχοποιίας. Σε λιθοδομές, οι τρύπες ανοίγονται στους αρμούς ανάμεσα στις πέτρες, αφού οι φυσικές πέτρες είναι αδιαπέραστες από το νερό.

Σε υπόγεια, το φράγμα ξεκινάει στη βάση του δαπέδου. Αν η υγρασία ανεβαίνει μέσω των τοίχων του υπογείου και στο ισόγειο, τότε γίνεται φράγμα και κάτω από την οροφή του υπογείου.

Κτίρια χωρίς υπόγειο στεγανοποιούνται εξωτερικά, κάτω από την πλάκα του ισογείου.Η μόνωση πρέπει να γίνεται μεταξύ 5-300C, μακριά από παγετό ή έντονη ηλιακή ακτινοβολία.

• Βήματα
• Παρατηρήσεις

Υλικά και εργαλεία που θα χρειαστείτε για τη στεγανοποίηση: στεγανωτικό υγρό, επισκευαστικό κονίαμα, κρουστικό δράπανο με τρυπάνι 16 χιλιοστών, συρματόβουρτσα, μυστρί, σπάτουλα, χωνιά έγχυσης, προστατευτικά γυαλιά και γάντια.

Μια πρώτη σειρά διατρήσεων ανοίγεται 10 περίπου εκ. πάνω από το δάπεδο, με αποστάσεις 10 εκ. από τρύπα σε τρύπα. Πιο πάνω, σε απόσταση 5-6 εκ., ανοίγεται δεύτερη σειρά. Δύο ακόμα σειρές ανοίγονται σε κάθε πλευρά της γωνίας.

Οι τρύπες ανοίγονται με κλίση προς τα κάτω, σε γωνία 30 έως 40 μοιρών ως προς το οριζόντιο επίπεδο. Έτσι το υγρό θα διεισδύσει σωστά.

Αρχίζετε τη διαδικασία με ένα καλό καθάρισμα της περιοχής. Ξύνετε τις παλιές μπογιές, τους ξεφτισμένους σοβάδες, τα άλατα και τη μούχλα, με τη συρματόβουρτσα ή με μια σπάτουλα.

Με ένα μεταλλικό χάρακα τραβήξτε γραμμές και σημειώστε τα κέντρα για τις τρύπες. Οι τρύπες κάθε σειράς πρέπει να αντικρίζουν στα διάκενα που αφήνουν οι τρύπες της προηγούμενης.

Για να προχωρήσει σωστά το τρυπάνι, αρχίζετε τρυπώντας το σοβά οριζόντια. Ανασηκώνετε μετά το δράπανο στην επιθυμητή γωνία διάτρησης και τρυπάτε μέχρι τα 2/3 του πάχους του τοίχου.

Με το λεπτό ακροφύσιο της ηλεκτρικής σκούπας αναρροφήστε από τις τρύπες όλη τη σκόνη που δημιουργήθηκε κατά τη διάτρηση, για να μπορέσει να διεισδύσει κανονικά το στεγανωτικό υγρό.

Τα χωνιά έγχυσης, με βιδωμένες τις τρύπες, θα τα σπρώξετε με τη σειρά μέσα στις τρύπες όσο πιο βαθιά γίνεται και θα τα γεμίσετε με στεγανωτικό υγρό μέχρι τη μέση.

Με ένα μαρκαδόρο σημειώνετε την αρχική στάθμη στα χωνιά και συμπληρώνετε υγρό αν η στάθμη κατέβει. Η έγχυση διαρκεί μία έως δύο εβδομάδες (μέχρι να μην κατεβαίνει πια υγρό).

Για να σφραγίσετε τις τρύπες, ανακατέψτε τη σκόνη του κονιάματος με το υγρό αποκατάστασης προκειμένου να γίνει ένα είδος στεγανωτικού στόκου μέσης ρευστότητας ώστε να ρέει από το χωνί.

Για να κάνετε την έγχυση του σφραγιστικού αυτού στεγανωτικού υλικού, κόβετε με ένα κοπίδι 3 έως 5 χιλιοστών από τη μύτη του χωνιού πριν αρχίσετε να γεμίζετε τις τρύπες.

Με ένα ξυλαράκι, για παράδειγμα με ένα μεγάλο κομμάτι ξύλινης καβίλιας, πιέζετε το υλικό μέσα στις τρύπες φροντίζοντας να γεμίσουν τελείως χωρίς να κλειστεί μέσα αέρας.

Συμπληρώνετε το γέμισμα με μια σπάτουλα. Σπρώχνετε στις τρύπες το υλικό που ίσως ξεχείλισε και, μετά το στέγνωμα, τρίβετε καλά και σπατουλάρετε όλη την επισκευασμένη επιφάνεια.
 http://www.mastoremata.gr