Είχαν δημιουργήσει αυτοσχέδιες παγίδες για τα αποδημητικά πουλιά της περιοχής, από πρόχειρη και χόρτινη καλύβα, με φόντο τα ξερόκλαδα των φερτών δένδρων και στο ενδιάμεσο δάπεδο, είχαν τοποθετήσει μικρή επιφάνεια νερού σε σχήμα οβάλ, ρηχής στενόμακρης λεκάνης, με βάθος νερού 1cm
περίπου.
Εκατέρωθεν αυτής υπήρχαν μικρά σπόρια καθώς και ανάλογος σχετικός πλάνος, προκειμένου να τα προελκύσει.
Περιφερειακά όλων αυτών υπήρχε μαζεμένο κρυμμένο δίχτυ, όπου με το τράβηγμα του σχοινιού από την καλύβα θα παγίδευε τα πουλιά.
Για να ακούσουν και να πλησιάζουν στο χώρο αυτό τα διαβατάρικα πουλιά, υπήρχαν επιλεγμένα και καλήφωνα πουλιά σε μικρά κλουβιά για να τα παροτρύνουν και να τα φέρουν στο χώρο αυτό.
Όμως με την πάροδο των ετών αλλά και την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, η παράδοση αυτή διατηρήθηκε ως τοπικό έθιμο και περιορίστηκε αποκλειστικά στο να απολαμβάνουν οι «λιμνάρηδες» τις καλύτερες φωνές των πουλιών αυτών, επιλέγοντας μετά από έλεγχο τα καλύτερα απ΄ αυτά, ενώ τα υπόλοιπα εξ αυτών τα άφηναν ελεύθερα στη μητέρα φύση.
Πιο κάτω μπορείτε να δείτε ανάλογο φωτογραφικό υλικό από την ιστοσελίδα μας Εμείς και η Κοινωνία μας
Πηγή: Εμείς και η Κοινωνία μας
Κλικ εδώ. Οξός και ξόβεργα
