Ο«δρόμος της ποιότητας» είναι το στοίχημα του πρωθυπουργού μας. Το τονίζει σε κάθε δημόσια ομιλία του, όπως και τις προάλλες στην Ερμούπολη: «Να δημιουργήσουμε την Ελλάδα της ποιότητας, της αξίας.Αυτό σημαίνει να επενδύσετε στα εξαιρετικά προϊόντα σας. Τα λουκούμια της Σύρου, η φάβα της Σαντορίνης, το κρασί της Πάρου και της Σαντορίνης, η γαστρονομία της Σίφνου.
Να αναδειχθεί παράλληλα η πλούσια κληρονομιά, οι μεγάλοι μουσικοί του νησιώτικου και του ρεμπέτικου, η μοναδική αρχιτεκτονική της Ερμούπολης».
Να αναδειχθεί παράλληλα η πλούσια κληρονομιά, οι μεγάλοι μουσικοί του νησιώτικου και του ρεμπέτικου, η μοναδική αρχιτεκτονική της Ερμούπολης».
Επί της αρχής, ο πρωθυπουργός έχει δίκιο. Αλλά ο «ανάλαφρος» τρόπος, από απόψεως ύφους, με τον οποίο θέτει το ζήτημα της ποιότητας, μου προκαλεί ορισμένα ερωτήματα: Μήπως τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι λίγο χθαμαλά και μίζερα; Μήπως λουκούμια, φάβα, ντοματοκεφτέδες και άλλα παρεμφερή δεν φθάνουν από μόνα τους να αναστρέψουν την παρακμή; Μήπως η αναφορά θα είχε νόημα, εφόσον η παραγωγή και η διάθεση των τοπικών εδεσμάτων μπορούσαν να ενταχθούν σε ευρύτερες ρεαλιστικές πολιτικές για τον τουρισμό και τη γεωργία; (Τους μόνους, μαζί με τη ναυτιλία, πλουτοπαραγωγικούς τομείς της χώρας.) Μήπως, δηλαδή, μέσα στο πλαίσιο μιας αδύναμης και, εν πολλοίς, απρόθυμης κυβέρνησης για καινοτομίες και μεταρρυθμίσεις, χωρίς την παραμικρή ένδειξη τόλμης ή πρωτοτυπίας, το θέαμα ενός πρωθυπουργού που κηρύττει, λ. χ., το Ευαγγέλιο της φάβας στη Σαντορίνη ή του κουμ-κουάτ στην Κέρκυρα είναι λίγο κωμικό και συνάμα αποκαρδιωτικό; Μήπως μεταδίδει κάτι το pathetically hopeless; (Το θέτω με τον καλύτερα αντιληπτό τρόπο από τις διάνοιες του εγχωρίου Κάμελοτ...). Οπως, λ. χ., όταν ο αθώος τηλεθεατής πετυχαίνει στην τηλεόραση κοτζάμ Πωλ Τζερούλανος να δίνει συνέντευξη στο CNN και τον ακούει να πλασάρει ως σπουδαία μεταρρύθμιση την καθιέρωση της... ηλεκτρονικής συνταγογράφησης;
Δεν αντιλέγω καθόλου ως προς τη σημασία της αισιοδοξίας και του αγωνιστικού πνεύματος, αν θέλουμε να υπερβούμε την κρίση. Ευχής έργο θα ήταν αν μπορούσαμε έστω και να φαντασθούμε ότι ονειρευόμαστε την αισιοδοξία να εκδηλώνεται κάπως! Για να συμβεί όμως, φοβάμαι ότι χρειάζεται κάτι σημαντικότερο από έναν σιφνέικο ντοματοκεφτέ για να την εμπνεύσει. (Μολονότι, ελάχιστοι θα αμφισβητούσαν την καταλληλότητά του ως συμβόλου της κωμικοτραγικής μοίρας μας.) Χρειάζεται, πρωτίστως, κυβέρνηση αντάξια των περιστάσεων - με ντοματοκεφτέδες ή χωρίς...
Tου Στεφανου Κασιματη
Πηγή : http://kykladesnews.gr/kyklades/111-kykladesnewscategory/58663-2011-03-31-08-24-31.html
