Μάλιστα στο χωριό αυτό κατασκευάζουν 1.500 με 2.000 περίπου σταυρούς κάθε χρόνο, από τα χεράκια της κυρα-Γιωργίας, αλλά και του συζύγου της του κυρ-Γιώργη Ζαμπέλη!
Φέτος έτυχε να παρακολουθήσουμε εκ νέου το
ζευγάρι αυτό πως έκανε την διαδικασία αυτή, η οποία είναι αρκετά επίπονη. Όμως η αγάπη τους για την Εκκλησία είναι βαθιά και μεγάλη, όπως αυτό φαίνεται από τα έργα τους.
Παράλληλα η δραστηριότητά τους επεκτείνεται και στα εκκλησιαστικά υφασμάτινα δημιουργήματα που απαιτούνται στον ναό, με ιδιαίτερη φροντίδα και μεράκι.
Όμως αναφορικά με το θέμα μας, θέλουμε να τονίσουμε πως για την κατασκευή και την προετοιμασία του εορτασμού των βαΐων, πράγματι είναι πολύ και εξαντλητική δουλειά, αφού κατασκευάζουν πολλούς και ποικιλόμορφους σταυρούς, μικρούς, μεγάλους κτλ, καθώς και τα πανύψηλα βαγιοφόρα που θα στολίσουν τον ναό την παραμονή του εορτασμού των των Βαΐων.
Η διατήρησή των μέχρι και την ημέρα του εορτασμού γίνεται σε υγρούς και δροσερούς χώρους, με συχνές αλλαγές των νερών που είναι βυθισμένοι σε ανάλογους χώρους, έτσι ώστε να μη βουρκιάσουν και μυρίσουν αυτοί και τα νερά τους!
Μία από τις σημαντικότερες δυσκολίες για το παραδοσιακό μας έθιμο είναι, όσο και αν μας φαίνεται παράξενο, το κόψιμο των φοινικόκλαδων!
Γιατί θα πρέπει να ξετυλίξουν τους δεμένους από λινάτσες, αγκαθωτούς φοίνικες, να προβούν στη χειρουργική κοπή των, και τέλος, ξανά το δέσιμό τους όπως τους είχαν πρωτύτερα.
Με αποτέλεσμα τα χέρια των υπευθύνων συνήθως να στάζουν κηλίδες αίματος τις μέρες αυτές, και να καταπίνουν τον πόνο τους, γιατί ως γνωστό τα αγκάθια του φοίνικα, πέρα από το τσίμπημα, προκαλούν μεγάλους και έντονους πόνους.....
Κατά την υποδοχή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, ο λαός τον υποδέχθηκε από τα βάγια φοινίκων, όπως αυτό αναφέρεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (12, 12-13).
Η εκκλησία μας λοιπόν και από το σημείο αυτό, πήρε την λέξη βάιο, και βάγιο είναι ο νέος βλαστός που βγαίνει από τα δένδρα της άνοιξης, εποχή που πάντα πέφτει η Μεγάλη Εβδομάδα και η Ανάσταση του Χριστού μας!
Την Κυριακή αυτή, ο κάθε τόπος την εορτάζει με τη δική του μεγαλοπρέπεια και μάλιστα έχει και τα δικά του βάγια που είναι σύμφωνα με τη χλωρίδα του τόπου του.
Σε πολλά μέρη τα βάγια είναι δάφνες, πανάρχαιο λατρευτικό φυτό, σε άλλα πάλι η ιτιά και μυρτιά ή ακόμη και άλλα νικητήρια φυτά.
Στην περιοχή μας παλιότερα τα κλαδιά που έκοβαν από την αρχή της Σαρακοστής, τα τοποθετούσαν μέσα σε σκοτεινούς χώρους όπως σε κάναβες, ή άλλους σκοτεινούς και υπόσκαφους χώρους, τους έβαζαν μια στρώση από "άσπα" ένα είδος θηραϊκής γης, τα φοινικόκλαδα και άλλη μία στρώση από το ίδιο χώμα, όπου συχνά τα έβρεχαν, μαλακώσουν αλλά και να διατηρήσουν τα φύλλα τους το άσπρο τους χρώμα.
Το έθιμο αυτό πέρα από τη Σαντορίνη, υπάρχει και σε άλλες περιοχές της χώρας μας όπως την Κρήτη, την Χίο, την Ζάκυνθο, τα Κύθηρα, τη Νάξο, την Ύδρα, αλλά και σ΄ άλλες περιοχές.
Όμως χρόνο με τον χρόνο παρουσιάζεται εντονότερο το πρόβλημα της αναζήτησης των φύλλων φοίνικα, αφού έχουν προσληφθεί από μια νέα ασθένεια, ένα ειδικό και μεγάλο σκουλίκι στην καρδιά του φοίνικα και τον οποίο τον καταστρέφει ολοσχερώς.
Εάν αυτό συνεχιστεί, τότε θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα στο έθιμο αυτό.
Στη συνέχεια όμως, μπορείτε να δείτε ανάλογες εικόνες από την παραδοσιακή μας κατασκευή των σταυρών από τα βάια των φοινίκων, μέσα από το αρχείο της ιστοσελίδας μας.
Δείτε το βίντεο Πηγή: Αρμενιστής