Ο Παναγιώτης Κίτσιος διακρίθηκε με εύφημο μνεία μεταξύ
μαθητών από 87 χώρες
Εικάζω ότι θα συνδυάσει πολλές επιστήμες στο πέρασμα των
χρόνων, καθώς έχει την ικανότητα να “πατάει τα πόδια του σε πολλές βάρκες”
ταυτόχρονα», λέει για τον μαθητή του ο κ. Μάνος Αποστολάκης, φυσικός, μέλος της
συγγραφικής ομάδας των βιβλίων Φυσικής του Δημοτικού και διευθυντής στο Λύκειο
της Ελληνογερμανικής Αγωγής, απ’ όπου αποφοίτησεφέτος ο Παναγιώτης Κίτσιος, ο οποίος διακρίθηκε με Εύφημο Μνεία στην 47η Διεθνή Ολυμπιάδα Φυσικής 2016, που διοργανώθηκε στη Ζυρίχη της Ελβετίας τον Ιούλιο, μεταξύ μαθητών από 87 χώρες απ’ όλο τον κόσμο.
Την ελληνική ομάδα αποτελούσε η πρώτη πεντάδα μαθητών της Γ΄ Λυκείου που διακρίθηκαν στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Φυσικής «Αριστοτέλης» 2016, που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, και συμμετείχε στην Ολυμπιάδα με την έγκριση του υπουργείου Παιδείας και χορηγία του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης. Πολλαπλή χρειάστηκε να είναι η προσπάθεια του Παναγιώτη: εκτός της σκληρής προετοιμασίας για τις Πανελλαδικές, όπου στοχεύει στη σχολή Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων και Μηχανικών Η/Υ στο ΕΜΠ, είχε να αντιμετωπίσει την επίσης απαιτητική προετοιμασία για τον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Φυσικής και την Ολυμπιάδα. Μόλις τώρα, προσπαθεί να ξεκουραστεί. «Ανέκαθεν μου άρεσε η Φυσική. Μου αρέσουν επίσης τα μαθηματικά και οι υπολογιστές, ο προγραμματισμός. Οι καθηγητές μου με βοήθησαν πολύ ενώ ήταν πάντα πρόθυμοι να λύνουν κάθε απορία μου – ειδικά ο λυκειάρχης, στον οποίο χρωστώ πολλά. Πρώτη φορά έλαβα μέρος σε διαγωνισμό Φυσικής στη Γ΄ Γυμνασίου – έκτοτε πηγαίνω κάθε χρόνο». Μερικές λεπτομέρειες για την Ολυμπιάδα; «Η διαδικασία διαρκούσε μία εβδομάδα με διαγωνιστικές μέρες μόνο δύο, επειδή πρέπει όλα να γράφονται στη γλώσσα μας και στη συνέχεια να μεταφράζονται. Τη μία μέρα είχαμε τα πειραματικά θέματα – δύο πειράματα σε ένα κλειστό κουτί και σου λένε “στήσε την πειραματική διάταξη, πάρε μετρήσεις και βρες το αποτέλεσμα”. Αυτό διαρκεί 5 ώρες. Την άλλη μέρα, η θεωρητική εξέταση, έχεις μόνο χαρτί και μολύβι. Η προσπάθεια είναι ατομική – οι πάγκοι είναι στημένοι έτσι ώστε να μην μπορούμε να έχουμε οπτική επαφή με τους δίπλα».
Τι σημαίνει για έναν νέο μία τέτοια διάκριση; «Το αν θα
με βοηθήσει αργότερα, δεν το ξέρω. Η εμπειρία της συμμετοχής ήταν σίγουρα κάτι
καλό. Σου ανοίγει πόρτες, γνωρίζεις άτομα απ’ όλο τον κόσμο – ήδη διατηρώ επαφή
με ορισμένα. Δεν είναι απίθανη μια μελλοντική συνεργασία...». Καριέρα στην
Ελλάδα ή στο εξωτερικό; «Πρωταρχικός στόχος, η Ελλάδα. Βέβαια, ένα καλό
μεταπτυχιακό στο εξωτερικό ή μία καλή ευκαιρία για δουλειά δεν την παρατάς.
Πάντως, θα προτιμούσα να μείνω εδώ». Με ρεαλισμό και όχι χωρίς κάποια πικρία, η
τοποθέτηση του λυκειάρχη, κ. Αποστολάκη, σχετικά με τη σημασία μιας τέτοιας
διάκρισης: «Δυστυχώς, στη χώρα μας, η επιτυχία του Παναγιώτη δεν έχει κανένα
αντίκρισμα. Η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο κρίνεται από μία στεγνή εξέταση λίγων
ημερών. Αντίθετα, σε οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χώρα του κόσμου, η συμμετοχή
και μόνο στην Ολυμπιάδα σημαίνει πολλά. Αν έκανε τώρα αίτηση σε οποιοδήποτε
Πανεπιστήμιο, παρουσιάζοντας τις πρωτιές του σε μαθητικούς διαγωνισμούς, οι
πόρτες θα άνοιγαν διάπλατα. Ωστόσο, έχει ήδη λάβει προστιθέμενη αξία από τη
συμμετοχή του στον διαγωνισμό αυτό, καθώς στη Ζυρίχη ήρθε σε επαφή με πάνω από
200 παιδιά, που όλα διακρίνονται στις φυσικές επιστήμες. Αυτή είναι μια γενιά
που θα δώσει τους επόμενους νομπελίστες, κορυφαίους επιστήμονες, που
γνωρίζονται ήδη από τα 18 τους». Ανάγκη ελευθερίας «Η συμμετοχή σε έναν
διαγωνισμό επιστημών είναι το τέλος μιας μακράς πορείας. Ως φιλοσοφία,
προσπαθούμε να κρατάμε μία ισορροπία, αποφεύγοντας τη μονομέρεια, η οποία οδηγεί
σε στεγανά – στις ετήσιες επισκέψεις μας στο CERN, για παράδειγμα, θα έρθουν
και παιδιά της θεωρητικής κατεύθυνσης. Αυτά τα παιδιά θα είναι πιο επιτυχημένα
σε ό,τι κι αν κάνουν στη ζωή τους. Δυστυχώς, τώρα, έρχεται η πολιτεία να μας
στερήσει ή περιορίσει τις ελευθερίες προς αυτή την κατεύθυνση: από την ερχόμενη
σχολική χρονιά, μπαίνει ένα περιοριστικό πλαίσιο στις απογευματινές
δραστηριότητες. Πρέπει να τις δηλώνεις αυστηρά από την αρχή, οι διδάσκοντες
πρέπει οπωσδήποτε να έχουν πτυχίο Πανεπιστημίου... Σε κάθε περίπτωση, τα
σχολεία –δημόσια και ιδιωτικά– δεν χρειάζονται ένα κανονιστικό πλαίσιο άνωθεν
αλλά βαθμούς ελευθερίας», λέει ο κ. Αποστολάκης.