Τι κάνουμε στον κόσμο αυτό της πίκρας θα μ πεις με ένα στόμα ορθάνοιχτο και παραπονεμένο. Πού βιώνουμε, πού βαδίζουμε μες στο έλεος της επιβαλλόμενης αυτής κατάστασης; Πού πήγαν όλα αυτά που είχαμε οι ανέσεις μας η ευτυχία μας τα χαμογελά μας! Μας τα κλεψαν θα μ πεις μας τα πήρανε μακριά μας.. Κάποιοι άνθρωποι, κάποιες οργανώσεις, κάποιες μυστικές υπηρεσίες, παγκόσμιες, εθνικές, συμφέροντα, κέρδη, χρήμα ψεύτικο, χαρτονόμισμα πλασματικό τρώει τα σωθικά μας..
Και
θα μ πεις καταστράφηκα, δε ζω πια, έπεσαν
πάνω μου, με έφαγαν, μου πήραν προνόμια,
δικαιώματα μου πήραν τον εαυτό μου, με
μετέτρεψαν σε ταπεινό ζητιάνο στην άκρη
του δρόμου και κάθε π μαζεύω τα προς το
ζην περνάνε από το στέκι και τα παίρνουν
κι αυτά. Και τόσο τραγικά θα μ τα δείξεις!
Και θα μου κλάψεις και θα μου μιλήσεις για
επιβίωση για έλλειψη ζωής για μείωση
εσόδων για αύξηση εξόδων για ανάγκες
πολλές και για λίγες προσφορές... Και θα
μου λες, θα μου λες μέχρι να μου αποδείξεις
ότι εσύ δεν έκλεψες, μέχρι να βρεις τους
υπαίτιους, μέχρι να κατηγορηθούν, μέχρι
να νιώσω κι εγώ την αδικία, μέχρι να
λυπηθώ, μέχρι να στερέψουν τα λόγια
σου.. Και το παράπονο στα μάτια σου θα
γυαλίζει και τα χείλη σου με ανασφάλεια
θα μιλάνε και θα σκύβεις κάτω το κεφάλι
ηττημένος.... Για πόσο ακόμα θα μου λες θα
είμαι έτσι και θα αντέξω θα ρωτάς πες
μου θα αντέξω;
Τότε
κι εγώ το χέρι μου θα ακουμπήσω πάνω στο
δικό σου, στα μάτια σου τη δική μου θλίψη
θα αντικρίσω και με μια ματιά μονάχα
πως συμπάσχουμε κι εμείς θα σου αποδείξω.
Μόνο που υπάρχει κάτι που διαφέρει από
σένα... Δεν παραδιδόμαστε, δεν το κρύβουμε
το χαμόγελό μας γιατί αυτό είναι η δύναμη
και με αυτή θα σωθούμε Δεν χτίζουμε
κρουαζιερόπλοια, μα ο καθένας μας το
δικό του μικρό σωσιβιάκι στο μυαλό του
πλάθει και μ' ένα του μόνο χαμόγελο το
ζωγραφίζει. Και θα μου πεις πως ανοησίες
είναι... Μα για πες μου εσύ μπορείς να μ' αποδείξεις πως δεν υπάρχουν θαύματα;
Και τι πιο όμορφο να πιστεύεις, να
ονειροπολείς και να μάχεσαι για αυτό
το δικό σου μικρό σωσιβιάκι,, να το
φτιάξεις όπως θες και να σε ταξιδεύει
στο άπειρο που μόνο εσύ ορίζεις και που
μόνο εσύ φαντάζεσαι! Ποιός είπε πως
εύκολο θα ναι αλλά και ποιός το αντίθετο.
Μόνο εσύ θα το κρίνεις απ' τη δική σου
προσωπική εμπειρία, απ' τη δική σου ροή,
απ τα δικά σου κύματα, που θα αντιμετωπίσεις,
απ' τις δικές σου Συμπληγάδες. Μα στο τέλος
θα 'χεις να το λες πως με χαμόγελο τα
πάντα διακρίνεις και το φως πέρα απ' την
σπηλιά που το σωσίβιο σ εγκλωβίστηκε
θα δεις και θα το πλησιάσεις όσο μπορείς.
Η ζωή σου σου έδωσε πολλούς να τη
βασανίζουν, μα σου έδωσε και εσένα με
πολύ λίγα υλικά. Είναι δικό σου ζήτημα
αν εσύ θα τα βάλεις στη σειρά να φτιάξεις
τη δική σου βάρκα μέσα σ αυτό το
φουρτουνιασμένο αέρα ή θα παραδοθείς
στις ορμές του. Και τα υλικά άπραγος θα
τα πετάξεις στο νερό.
Μονάχα δική σου η
επιλογή έστω και με το τελευταίο ξυλαράκι
π θα σ αφήσουν αν θα φτιάξεις το κουπί
ή θα το πετάξεις μακριά στα κύματα...
Ακόμα κι αν μείνεις μοναχός σου χωρίς
καμιά βοήθεια θα μπορείς να κάνεις πολλά
και να ανατρέψεις τα κύματα και ν περάσεις
τις συμπληγάδες και να νικήσεις τον
καρχαρία. Μονάχα με σένα αν δεν τα
παρατήσεις ποτέ κι αν ένα χαμόγελο
φωτίζει πάντα στο πρόσωπό σου!