Κυριακή, 28 Νοεμβρίου 2010
H παραίτηση του Γέρου ήταν φυγή
οποία έχουν διατηρηθεί και κάποια χαρακτηριστικά του προφορικού λόγου . Mεταξύ πολλών άλλων ο κορυφαίος συνθέτης διηγείται τα εξής:
Aσυλία...«το 1964, μετά τον θάνατο του Παύλου, πλέον, η βασιλομήτωρ δεν είναι βασίλισσα και δεν την προστατεύει η «ασυλία», μπορεί κανείς να γράψει ό,τι θέλει. Oμως, ο Παπανδρέου κάνει ειδικό νόμο και επεκτείνει την «ασυλία». Eγινε μεγάλη φασαρία στη Βουλή. Εγώ, χάρη σ’ αυτό το νόμο, τρώω 30 μήνες φυλακή, όταν με δικάσανε αργότερα, επειδή είπα ότι η Φρειδερίκη είναι η ηθική αυτουργός στη δολοφονία Λαμπράκη»...
Oι Kεντρώοι ... «ο Παπανδρέου βγήκε με μια «σημαία» εναντίον του θρόνου. Ο λαός ήταν εναντίον του θρόνου. Ο Παπανδρέου έπρεπε να πάει με τον λαό. Φυσικά, οι Kεντρώοι δεν ξεχνούσαν τη διαμάχη του Βενιζέλου με το παλάτι. Oμως, μέσα στις νέες συνθήκες, μετά τον εμφύλιο, η Eνωση Κέντρου και η Δεξιά ήταν ένα πράγμα. Τη Μακρόνησο την κάνανε όλοι μαζί. Εμείς είμαστε οι εχθροί. Hταν πιο φανατικοί εναντίον μας οι Kεντρώοι»...
Παραίτηση ... «όταν μετά από ένα χρόνο υποβάλει την παραίτησή του, για μένα ήταν ένα πρόσχημα. Ο Παπανδρέου δεν τα έβγαζε πέρα. Eκανε τόσα λάθη, όπως αυτό με τον θρόνο, ο κόσμος πάγωσε. Αργότερα έκανε αυτό με τα βασιλικά αυτοκίνητα. Τα ‘δωσε όλα, το αεροπλάνο το βασιλικό του Κωνσταντίνου, ήταν σύμβολα όλα αυτά. Είχε αρχίσει να συνδιαλέγεται πλέον με τον θρόνο. Κάτω από διάφορες πιέσεις. Αυτά που σου λέω τώρα, είναι το «κερασάκι». Κάτω έβραζε ο κόσμος. Η οικονομική του πολιτική ήταν καταστροφική για τα λαϊκά στρώματα. Είχε ξεφύγει τελείως. Η Αθήνα ήταν μια συνεχής διαδήλωση.Αρχιζαν οι διαμάχες ανάμεσα στους ανδρεϊκούς και τους μητσοτακικούς, είχαμε τον θρόνο... Δεν διοικούσε πια. Είχε πλέον γίνει έτσι η Ενωση Κέντρου, που ανάσανε όταν υπέβαλε την παραίτησή του. Ηταν μια λύτρωση γι’ αυτόν. Ετσι νομίζω εγώ. Του ήρθε «κουτί» αυτό... Μπορούσε ο Παπανδρέου ο Γέρος, έχοντας πίσω του τις πλάτες του 64-65% του ελληνικού λαού, όταν του είπε αυτά ο Κωνσταντίνος, να του πει «πάμε στη Βουλή» και να πάει στη Βουλή. Αυτή η παραίτησή του ήταν μία φυγή. Φυγή προς τα μπρος. Εφυγε. Δεν διοικούσε πια. Κι όπως φάνηκε αργότερα είχε έρθει ήδη σε ρήξη με τον Ανδρέα. Η κριτική που έκανε ο Ανδρέας, ήταν η κριτική η δική μας. Διαχώρισε τη θέση του και έφερε μια οξύτατη αντίθεση»...
Oικουμενική ... «O Κωνσταντίνος, μετά τη δικτατορική πράξη που έκανε να διώξει τον πρωθυπουργό του, ήθελε να τα μαζέψει. Καλεί λοιπόν τους ηγέτες όλων των κομμάτων. Συμφωνούν όλοι για οικουμενική. Πάει ο Γεώργιος Παπανδρέου, συμφωνεί κι αυτός. Το απόγευμα ετοιμάζεται το διάταγμα. Και παίρνει τηλέφωνο ο Γεώργιος Παπανδρέου και λέει δεν υπογράφω. Ο Κωνσταντίνος του λέει «μα κύριε πρόεδρε, χθες είπατε το ναι. Τι μεσολάβησε μέχρι σήμερα;». Και του απαντά ο Γεώργιος Παπανδρέου, «μεγαλειώτατε, το χθες ήταν χθες και το σήμερα είναι σήμερα»’. Και διαλύεται η Οικουμενική. Κι όπως μαθαίνεται, ο Ανδρέας δεν ήθελε την Οικουμενική. Ηθελε κρίση. Διότι έβλεπε ότι με αυτή την κρίση ο πατέρας του που είχε έρθει στο ναδίρ λόγω της σχέσης με τα ανάκτορα, θα αναβαπτιζόταν πάλι στον λαό και θα γινόταν πάλι ο Γέρος της Δημοκρατίας. Αλλά, αυτό, όμως, στοίχισε τη δικτατορία. Αν είχαν κάνει την Oικουμενική όλοι μαζί, θα είχαμε μια πολύ πιο ομαλή πορεία»...
Αποστασία «...η προίκα του Ανδρέα ήταν η Αποστασία, την πήρε σαν προίκα στον εδνοοικογενειακό αγώνα που είχαν τα δύο αστικά κόμματα. Είχε το μεγαλύτερο όπλο με το οποίο μπόρεσε να εξοντώσει τον μεγαλύτερο αντίπαλό του που ήταν μόνο ο Μητσοτάκης... Ο Μητσοτάκης ήταν ο φύσει και θέσει ηγέτης της Ενωσης Κέντρου και αυτή η τρέλα που έπαθε ο Μητσοτάκης να πάει ακόμα και μαζί με τον βασιλιά, ήταν γιατί έχασε τη θέση του... Αλλά ο Μητσοτάκης δεν τόλμησε εκείνη τη στιγμή να πει «κάνω ένα συνέδριο». Ολη η μουρμούρα που είχαν εναντίον του Γεωργίου Παπανδρέου οι 112, ήξερε πολύ καλά, ότι μόλις θα έμπαινε ο Γεώργιος Παπανδρέου, θα γινόταν χειροκρότημα. Αυτά κάναν οι Kεντρώοι. Τον βρίζαν από πίσω και μόλις τον έβλεπαν τον δόξαζαν...»
Satyros
ksipnistere