Σάββατο 16 Μαρτίου 2019

Τότε που δεν είχαμε ίντερνετ αλλά παίζαμε στους δρόμους και τις πλατείες!

Θυμάσαι τότε; Τότε που πήγαινες διακοπές με την οικογένεια; Τότε. Στα 10 σου περίπου…  
Τότε που ετοίμαζε η μαμά το ταψί με τα γεμιστά για να φάμε την πρώτη μέρα που θα φτάναμε. 
Ξεκινούσαμε αξημέρωτα, μέσα στη νύχτα για να έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας να βρούμε κατάλυμα. 
Ανοίγαμε εκείνο τον τεράστιο χάρτη που βρισκόταν
μόνιμα στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και κάθε τόσο κάναμε στάσεις για να τον συμβουλευτούμε. 
Πόσο μ’ άρεσε να χαζεύω το χάρτη εκείνο… 
Νομίζω έτσι έμαθα τους νομούς της χώρας μας, από τα καλοκαιρινά εκείνα ταξίδια…
Όταν φτάναμε γυρνούσαμε πόρτα-πόρτα όλα τα ενοικιαζόμενα δωμάτια μέχρι να βρούμε κάτι να μας εξυπηρετεί. 

Ρωτούσαμε κάθε άνθρωπο που έμοιαζε ντόπιος κι όχι τουρίστας για να μας βοηθήσει στην ανεύρεση δωματίου. Όταν βρίσκαμε επιτέλους δωμάτιο το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να βάλουμε τα μαγιό και να ξεχυθούμε στη θάλασσα… κι έπειτα, το απόγευμα να πάμε για παγωτό και να κάνουμε φιλίες!  
Λαχταρούσαμε να βρούμε συνομήλικα παιδιά στη γειτονιά για να παίξουμε ατελείωτες ώρες στα γρασίδια του καταλύματος…  
Οι γονείς απολάμβαναν την μπύρα και το καρπούζι τους ή έψηναν σουβλάκια στο μπάρμπεκιου… 
Οικογένειες από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και του εξωτερικού γινόμασταν μια παρέα για μια βδομάδα και νιώθαμε σα να γνωριζόμαστε χρόνια! 
Δε θα ξεχάσω τη Σάντρα, ένα κατάξανθο κορίτσι από τη Γερμανία, με την οποία δε ανταλλάξαμε ποτέ κουβέντα, αφού δε γνώριζε ελληνικά, ούτε εμείς γερμανικά, αλλά παίζαμε κάθε μέρα στην παραλία και δε νιώσαμε ποτέ πως δεν επικοινωνούμε. 
Η Σάντρα… Κλαίγαμε τη μέρα που αποχωριζόμασταν… 
Τα μάτια μιλούσαν…

Τότε… Που δεν υπήρχε  ίντερνετ, δεν είχαμε κινητά και τάμπλετ, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια δεν είχαν πολλές φορές ούτε τηλεόραση, ούτε καν κλιματιστικό! 
Τότε που για να περάσει η μέρα μας παίζαμε και κάναμε φιλίες! Δε θέλαμε πολυτέλειες… 
Δεν ψάχναμε μέσα στον ήλιο για κενή ξαπλώστρα. Είχαμε την ομπρέλα μας, την ψάθα μας και το ψυγειάκι μας! 
Είχαμε αυλή και βγαίναμε κάθε απόγευμα για να παίξουμε με παιδιά που δε θα τα ξαναβλέπαμε ποτέ στη ζωή μας. 
Παιδιά με τα οποία είχαμε ένα κοινό παρονομαστή: τη δίψα μας για παρέα, παιχνίδι και συναναστροφή!
 

Τώρα; Πόσο έχουν αλλάξει όλα αυτά… Εντάξει, πολλά έχουν βελτιωθεί και μας εξυπηρετούν απεριόριστα… 
Έχουμε κάνει την κράτησή μας, το gps στο αυτοκίνητο μας κατευθύνει στον προορισμό μας και τα ξενοδοχεία προσφέρουν όλες τις ανέσεις για να περάσουμε τις διακοπές μας χωρίς προβληματισμό για το φαγητό των παιδιών. Αλλά… έχει αλλάξει και κάτι άλλο…  
Έχει χαθεί η επικοινωνία…  
Τα παιδιά κρύβονται πίσω από οθόνες και δεν έχουν ανάγκη να γνωρίσουν άλλα παιδιά για να παίξουν. 
Οι γονείς κρύβονται πίσω από μεγαλύτερες οθόνες και θέλουν απλά την ησυχία τους για να ξεχαστούν από τα προβλήματά τους που φέρανε μαζί στις διακοπές και δεν έχουν διάθεση να μιλήσουν σε άλλους γονείς… 
Μπορούν, επίσης, να βρούνε ό,τι ψάχνουν από το κινητό τους και δεν κοντοστέκονται να ρωτήσουν κάποιο ξένο, ούτε καν το σπιτονοικοκύρη…
Και επιστρέφουν στη θλιβερή πραγματικότητα έπειτα από τις διακοπές, έχοντας ξοδέψει τα μετρημένα χρήματά τους με ένα αίσθημα ανικανοποίητου. 

Με την ψευδαίσθηση ότι κάνανε και φέτος το χρέος τους προς τα παιδιά κυρίως που έπρεπε να κάνουν τα μπάνια τους…

Γι’ αυτό, πριν φύγετε διακοπές, θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια στις οικογενειακές διακοπές και δώστε στα παιδιά σας την ευκαιρία να αναπολούν κι αυτά με αναστεναγμό τις διακοπές που εσείς τους προσφέρατε!
Πηγή : mammandata.blogspot.gr
 https://www.tromaktiko.gr