Στην προσπάθεια του να μην κουβαλά μεγάλα και βαριά φορτία, σκαρφίστηκε
την ιδέα να φορτώνει τα ζώα να του κάνουν την δουλεία γι’ αυτόν.
Αργότερα έφτιαξε την ρόδα και το πρώτο αυτοσχέδιο κάρο σε
συνδυασμό των δυο.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δική του ευκολία και τον βοηθούσε να διανύει μεγάλες αποστάσεις.
Αλλά είχε ως αποτέλεσμα να γίνει νωθρός κ πιο αδύναμος απ’ τους προγόνους του που κουβαλούσαν τα πάντα με τα ίδια τους τα χέρια. Ευκολία και γρηγοράδα.
2). Όλα πλέον γίνονται γρήγορα κ αυτή είναι η δεύτερη καταστροφική δύναμη του ανθρώπου. Η βιασύνη. Βιάζεται να φάει, να φύγει, να μεγαλώσει, να γνωρίσει ανθρώπους, να τους φιλήσει, να κοιμηθεί μαζί τους… Στην βιασύνη του αυτή, χάνει την ευκαιρία να εκτιμήσει την ζέστη του πρωινού ήλιου στο πρόσωπο του, κάποιο δέντρο στον δρόμο του που μόλις είχε ανθίσει, ένα μικρό παιδί που του χαμογέλασε με τα μάτια. Δεν θέλει να αργήσει, πρέπει να προλάβει, τρέχει – όχι για το κυνήγι κάποιου ονείρου – αλλά για να προλάβει την ίδια καθημερινότητα του χθες.
3) Η τρίτη καταστροφική δύναμη: συνήθεια.
Η κάθε μέρα του ανθρώπου μοιάζει φωτοτυπία της προηγούμενης. Ίδια σαν όλες τις άλλες βαρετές του μέρες. Ο τρόπος που διάλεξε να ζει, τον έχει κάνει να μην βλέπει τα μικρά θαύματα της κάθε μέρας που συμβαίνουν. Το ποσό τυχερός είναι που βρίσκεται εδώ και όχι αλλού, που είναι αυτός που είναι, ίσως το μόνο ον πάνω στη γη που μπορεί να εξελιχθεί χωρίς όρια. Σπαταλά την ζωή του χωρίς να βλέπει τα καλά, συγκρατεί όμως με ζήλο όλες τις αποτυχίες και τις κακοτοπιές. Τα παρατά εύκολα.
4). η τέταρτη καταστροφική δύναμη: ανυπομονησία. «Κάθε άνθρωπος που απέτυχε, ήταν μόνο γιατί δεν ήξερε πόσο κοντά ήταν στην επιτυχία πριν τα παρατήσει». Ο άνθρωπος έχασε την πίστη και την επιμονή του στην πραγματοποίηση του ονείρου του. Πιστεύει πως τα όνειρα είναι ανέφικτα γι’ αυτό ανήκουν στα παιδιά. Χάνει το νόημα της δημιουργίας του – το να είναι ον δημιουργικό – και αφοσιώνεται στην εξασφάλιση φαγητού και νερού. Οι πιο ¨φιλόδοξοι¨ στην απόκτηση αγαθών γενικώς.
5) Πέμπτη καταστροφική δύναμη: η αδιαφορία.
Αδιαφορεί για την φύση και το περιβάλλον που ζει σαν να είναι κάτι διαφορετικό από τον άνθρωπο. Σα να μην είναι ο ίδιος ο άνθρωπος κομμάτι της φύσης. Αδιαφορεί για όλα τα παιδία της φύσης, τα ζώα, τους άλλους ανθρώπους. Αδιαφορεί για τον ίδιο του τον ίδιο του τον εαυτό. Στην προσπάθεια του να αποκτήσει όσο περισσότερο πλούτο μπορεί, ξέχασε να φροντίσει για τον πνευματικό του πλούτο. Κι αυτός αποκτιέται πρώτα με την παρατήρηση, όχι με την αδιαφορία. Δεν τον ενδιαφέρει να εξελίξει τον εαυτό του, μόνο να φουσκώσει τον τραπεζικό του λογαριασμό. Αυτό έχει μόνο σημασία. Δεν κοιτά πουθενά αλλού, μόνο στον στόχο του. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία γι’ αυτόν.
Και καταλήγει στο καταστροφικό αποτέλεσμα των πέντε δυνάμεων: Γίνεται απάνθρωπος. Απαρνιέται την ίδια του την φύση, δεν έχει κριτική σκέψη, δεν παίρνει πρωτοβουλίες, δεν νοιάζεται, δεν νιώθει συμπάθεια, συμπόνια, αγάπη. Είναι ικανός για οτιδήποτε γιατί είναι αποφασισμένος να φτάσει τον στόχο του. Στην πορεία της ζωής του – στο ταξίδι που όλοι κάνουμε – δεν διδάχτηκε απολύτως τίποτα. Είχε βιώματα, μα καμμιά εμπειρία. Είχε τα μάτια του ανοιχτά, μα δεν είδε κανένα τοπίο που να τον συγκινήσει., δεν άκουσε καμμία μελωδία που να του αγγίξει την καρδία, δεν διάβασε ποτέ τίποτα που να τον ταξιδέψει αλλά κυρίως δεν βρήκε γύρω του κανέναν αξιόλογο άνθρωπο.
Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν την ίδια οδό και τον ίδιο στόχο μ’ αυτόν. Στο ταξίδι είναι ανταγωνιστές και όχι συνταξιδιώτες. Στο τέλος του ταξιδιού λοιπόν, φτάνοντας στον προορισμό, τι θέλεις να δεις κοιτάζοντας πίσω; Και πόσο ωραία είναι εκεί που έφτασες; Ποιους έχεις στο πλάι σου να το μοιραστείς; Συνήθισες να είσαι μόνος, μα ποτέ δεν θα συνηθίσεις να νιώθεις ωραία με την μοναξιά σου.
Αργότερα έφτιαξε την ρόδα και το πρώτο αυτοσχέδιο κάρο σε
συνδυασμό των δυο.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δική του ευκολία και τον βοηθούσε να διανύει μεγάλες αποστάσεις.
Αλλά είχε ως αποτέλεσμα να γίνει νωθρός κ πιο αδύναμος απ’ τους προγόνους του που κουβαλούσαν τα πάντα με τα ίδια τους τα χέρια. Ευκολία και γρηγοράδα.
2). Όλα πλέον γίνονται γρήγορα κ αυτή είναι η δεύτερη καταστροφική δύναμη του ανθρώπου. Η βιασύνη. Βιάζεται να φάει, να φύγει, να μεγαλώσει, να γνωρίσει ανθρώπους, να τους φιλήσει, να κοιμηθεί μαζί τους… Στην βιασύνη του αυτή, χάνει την ευκαιρία να εκτιμήσει την ζέστη του πρωινού ήλιου στο πρόσωπο του, κάποιο δέντρο στον δρόμο του που μόλις είχε ανθίσει, ένα μικρό παιδί που του χαμογέλασε με τα μάτια. Δεν θέλει να αργήσει, πρέπει να προλάβει, τρέχει – όχι για το κυνήγι κάποιου ονείρου – αλλά για να προλάβει την ίδια καθημερινότητα του χθες.
3) Η τρίτη καταστροφική δύναμη: συνήθεια.
Η κάθε μέρα του ανθρώπου μοιάζει φωτοτυπία της προηγούμενης. Ίδια σαν όλες τις άλλες βαρετές του μέρες. Ο τρόπος που διάλεξε να ζει, τον έχει κάνει να μην βλέπει τα μικρά θαύματα της κάθε μέρας που συμβαίνουν. Το ποσό τυχερός είναι που βρίσκεται εδώ και όχι αλλού, που είναι αυτός που είναι, ίσως το μόνο ον πάνω στη γη που μπορεί να εξελιχθεί χωρίς όρια. Σπαταλά την ζωή του χωρίς να βλέπει τα καλά, συγκρατεί όμως με ζήλο όλες τις αποτυχίες και τις κακοτοπιές. Τα παρατά εύκολα.
4). η τέταρτη καταστροφική δύναμη: ανυπομονησία. «Κάθε άνθρωπος που απέτυχε, ήταν μόνο γιατί δεν ήξερε πόσο κοντά ήταν στην επιτυχία πριν τα παρατήσει». Ο άνθρωπος έχασε την πίστη και την επιμονή του στην πραγματοποίηση του ονείρου του. Πιστεύει πως τα όνειρα είναι ανέφικτα γι’ αυτό ανήκουν στα παιδιά. Χάνει το νόημα της δημιουργίας του – το να είναι ον δημιουργικό – και αφοσιώνεται στην εξασφάλιση φαγητού και νερού. Οι πιο ¨φιλόδοξοι¨ στην απόκτηση αγαθών γενικώς.
5) Πέμπτη καταστροφική δύναμη: η αδιαφορία.
Αδιαφορεί για την φύση και το περιβάλλον που ζει σαν να είναι κάτι διαφορετικό από τον άνθρωπο. Σα να μην είναι ο ίδιος ο άνθρωπος κομμάτι της φύσης. Αδιαφορεί για όλα τα παιδία της φύσης, τα ζώα, τους άλλους ανθρώπους. Αδιαφορεί για τον ίδιο του τον ίδιο του τον εαυτό. Στην προσπάθεια του να αποκτήσει όσο περισσότερο πλούτο μπορεί, ξέχασε να φροντίσει για τον πνευματικό του πλούτο. Κι αυτός αποκτιέται πρώτα με την παρατήρηση, όχι με την αδιαφορία. Δεν τον ενδιαφέρει να εξελίξει τον εαυτό του, μόνο να φουσκώσει τον τραπεζικό του λογαριασμό. Αυτό έχει μόνο σημασία. Δεν κοιτά πουθενά αλλού, μόνο στον στόχο του. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία γι’ αυτόν.
Και καταλήγει στο καταστροφικό αποτέλεσμα των πέντε δυνάμεων: Γίνεται απάνθρωπος. Απαρνιέται την ίδια του την φύση, δεν έχει κριτική σκέψη, δεν παίρνει πρωτοβουλίες, δεν νοιάζεται, δεν νιώθει συμπάθεια, συμπόνια, αγάπη. Είναι ικανός για οτιδήποτε γιατί είναι αποφασισμένος να φτάσει τον στόχο του. Στην πορεία της ζωής του – στο ταξίδι που όλοι κάνουμε – δεν διδάχτηκε απολύτως τίποτα. Είχε βιώματα, μα καμμιά εμπειρία. Είχε τα μάτια του ανοιχτά, μα δεν είδε κανένα τοπίο που να τον συγκινήσει., δεν άκουσε καμμία μελωδία που να του αγγίξει την καρδία, δεν διάβασε ποτέ τίποτα που να τον ταξιδέψει αλλά κυρίως δεν βρήκε γύρω του κανέναν αξιόλογο άνθρωπο.
Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν την ίδια οδό και τον ίδιο στόχο μ’ αυτόν. Στο ταξίδι είναι ανταγωνιστές και όχι συνταξιδιώτες. Στο τέλος του ταξιδιού λοιπόν, φτάνοντας στον προορισμό, τι θέλεις να δεις κοιτάζοντας πίσω; Και πόσο ωραία είναι εκεί που έφτασες; Ποιους έχεις στο πλάι σου να το μοιραστείς; Συνήθισες να είσαι μόνος, μα ποτέ δεν θα συνηθίσεις να νιώθεις ωραία με την μοναξιά σου.