 |
| Φωτ.- Βούλα Παπαιωάννου |
Δεν έλειπε και ο υπαίθριος τσαγκάρης....
Μια τρύπα στο παπούτσι...ένα πέταλο που έφυγε...ένα ξήλωμα και επί τόπου ο μάστορας...
Καθότανε ο πελάτης σε ένα σκαμνί έβγαζε τα παπούτσια του και ακούμπαγε τα πόδια του
σε μια εφημερίδα μέχρι ο μάστορας να το ...σιάξει.
Στο φανταράκι θα έπαιρνε λιγότερα ή και καθόλου....
και θα πλήρωνε κάτι γι αυτό.
Τα παπούτσια δεν τα πετάγανε με την πρώτη τρύπα ή με το πρώτο ξήλωμα...
Ο τσαγκάρης άνοιγε και τρύπες στην ζώνη συνήθως προς τα μέσα εκείνα τα χρόνια
γιατί σπάνια έβλεπες χοντρό.
Επί τόπου ήταν και οι ακονιστές μαχαιριών και ψαλιδιών με τον τροχό στο πεζοδρόμιο...
Αιθέρα τα έκανε έπαιρνε και ένα κομμάτι εφημερίδα και την "έσφαζε" για να δείξει
την δουλειά του.
Και τι δεν εύρισκαν στην Αθηνάς...με επι τόπου εξυπηρέτηση...
Άνοιγε καμμιά τρύπα ο σκόρος στο μονάκριβο κοστούμι;
Αναμάσχαλα αυτό και στην μανταρίστρα....καθόντουσαν λίγο ή έκαναν μια βόλτα
και ξαναγύριζαν.
Φαινότανε με δυσκολία το μαντάρισμα που είχε κάνει με την ίδια κλωστή του ρούχου
που ξήλωσε από κάποια μεριά.
Ο πουκαμισάς σε όροφο της Αθηνάς ...γύριζε γιακάδες και μανσέτες...
το μπρος-πίσω του φθαρμένου.
Το Κέντρο της Αθήνας ή καλύτερα η Ομόνοια όπως εννοούσαν την ευρύτερη
περιοχή ήταν η λύση για τα διάφορα προβλήματα της καθημερινότητας.
"...πάω Ομόνοια θέλεις κάτι;" ρωτούσε ο γείτονας.