Σήμερα, όπως την κάθε μέρα ο ήλιος
ξεπρόβαλε και γέμισε με φως την πόλη.
Μια σκέψη όπως σηκώθηκα πέρασε από το
δόλιο μου μυαλό καθώς άνοιξα το μαγικό
κουτί και ομιλίες πολιτικών αντηχούσαν
στο δωμάτιο.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα αναρωτηθεί:
‘’Πώς μπορεί κανείς να γίνει πολιτικός;’’
. Η απάντηση πάντα με εξέπληττε και
εξακολουθεί να με εκπλήσσει. Αν κάποιος
διαθέτει χρήμα και κυρίως γνωριμίες.
Από τότε λοιπόν άρχισα να διερωτώμαι.
‘’Γιατί; Κι αυτό επάγγελμα δεν είναι;
Πώς γίνεται να είναι τόσο ελεύθερο;’’
Έτσι λοιπόν, καθώς παρακολουθούσα
προσηλωμένη τις ομιλίες τους, προσπαθώντας
να εμφυσήσω τα λεγόμενά τους, σκέφτηκα
ότι ειδικά αυτό το επάγγελμα θα έπρεπε
να βασίζεται σε κριτήρια.
Αυτοί δεν καθορίζουν το μέλλον μας; Αυτοί δεν οδηγούν εμάς στην ευζωία ή την επιβίωση; Αυτοί δεν επηρεάζουν όλους μας; Άρα, βάσει αυτών, όχι μόνο θα ήταν αναγκαίο να υπάρχουν κριτήρια αλλά και να είναι αυστηρότερα των άλλων επαγγελμάτων. Γιατί η εργασία αυτή είναι αυστηρότερη και σοβαρότερη των δημοσίων υπαλλήλων. Δεδομένου , έτσι , των εκλογών δε θα ήταν ωραίο στο άκουσμα ότι ο τάδε πολιτικός αρίστευσε στη σκευωρία και την εκμετάλλευση των απλών πολιτών απλά επειδή διέθετε χρήμα και γνωριμίες. Κι είναι κάτι που δυστυχώς ακούγεται συχνά.
Αυτοί δεν καθορίζουν το μέλλον μας; Αυτοί δεν οδηγούν εμάς στην ευζωία ή την επιβίωση; Αυτοί δεν επηρεάζουν όλους μας; Άρα, βάσει αυτών, όχι μόνο θα ήταν αναγκαίο να υπάρχουν κριτήρια αλλά και να είναι αυστηρότερα των άλλων επαγγελμάτων. Γιατί η εργασία αυτή είναι αυστηρότερη και σοβαρότερη των δημοσίων υπαλλήλων. Δεδομένου , έτσι , των εκλογών δε θα ήταν ωραίο στο άκουσμα ότι ο τάδε πολιτικός αρίστευσε στη σκευωρία και την εκμετάλλευση των απλών πολιτών απλά επειδή διέθετε χρήμα και γνωριμίες. Κι είναι κάτι που δυστυχώς ακούγεται συχνά.
Ξεφυλλίζοντας
αδιάκοπα τα ψηφοδέλτια ανακαλύπτεις
ότι μερικοί υποψήφιοι κάθε άλλο παρά
τις γνώσεις τους χρησιμοποίησαν για να
δηλώσουν τη διαθεσιμότητα τους σε
οποιαδήποτε πολιτική θέση. Κι αυτό είναι
ίσως που εξοργίζει περισσότερο τη νέα
γενιά. Μια γενιά που διαθέτει όνειρα,
επιδιώξεις, στόχους όχι μόνο για την
ίδια αλλά και για το περιβάλλον που ζει,
για την ίδια της τη χώρα. Κι έτσι, εύλογα
προβαίνεις στο ερώτημα : ‘’ Πώς μπορεί
αυτή η οργή να κατευναστεί και τα όνειρα
των νέων να επανατοποθετηθούν στο
προσκήνιο;’’ Η λύση πρέπει να είναι
μοναδική και πραγματοποιήσιμη. Αντιθέτως,
προτάσεις είναι αναγκαίο να βρεις
μυριάδες για να αναβλυστεί από αυτές η
λύση.
Καθώς ανοίγεις το σεντούκι των προτάσεων,
μη φοβηθείς για αντίδραση μεγάλη, σε
κόσμο δημοκρατικό δισταγμό δεν πρέπει
κανείς να διαθέτει και αφού όλοι
εντασσόμαστε στην ίδια χώρα, όλοι το
δικαίωμα κατέχουμε του λέγειν. Και έτσι
την ευκαιρία από εσάς ζητεί κανείς την
πρότασή του να ανακοινώσει και μη φανεί
καθόλου πως επιβάλλεται τέτοια πρόθεση
ποτέ του δε θα είχε, καθώς κανείς δεν
είναι σίγουρος για το ορθό αυτών που
απαγγέλει. Έτσι και εγώ το ρίσκο παίρνω
τη δική μου πρόταση να κάνω. Δεν είναι
μήτε μεγάλη μήτε περίπλοκη, μια λέξη
μοναχά την αντιπροσωπεύει πλήρως,
εξετάσεις. Αυτή ίσως είναι η μόνη σωτηρία
σε ένα πρόβλημα που ταλανίζει την
Ελληνική κοινωνία χρόνια τώρα. Εξετάσεις
λοιπόν χρειαζόμαστε, ένα είδος πτυχίου
ή διπλώματος που θα αναδεικνύει αυτούς
που αξίζουν να κυβερνούν.
Αν ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά που
καθιστούν έναν πολιτικό ικανό και
πετυχημένο είναι η επιμόρφωση, τότε
αυτή είναι αναγκαίο να καλλιεργείται
σωστά καθώς και να είναι σίγουρο ότι θα
τη λάβει μόλις αποφασίσει να ανηφορίσει
τα κακοτράχαλα σκαλοπάτια της ηγεσίας.
Πράγματι η ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα
παρουσίαζε κάποιες αδυναμίες, παραδείγματος
χάρη αυτή που σχετιζόταν με την
κατωτερότητα των γυναικών μέσα στην
κοινωνία. Ωστόσο, η ιδέα για παροχή
παιδείας σε αυτούς που εξουσιάζουν
αποτελεί χρυσή σφραγίδα για μια πολιτεία
με ανάπτυξη. Με αυτόν τον τρόπο, αν οι
υποψήφιοι από τις δημοτικές εκλογές
μέχρι και τις ευρωεκλογές διδάσκονταν
και ελέγχονταν για τις γνώσεις τους
πριν λάβουν κάποιο αξίωμα θα είχε
αντιμετωπισθεί ένα από τα σοβαρότερα
προβλήματα που δημιουργείται μεταξύ
λαού και κυβερνητικών εκπροσώπων, αυτό
της αναξιοπιστίας. Ο οποιοσδήποτε έχει
το δικαίωμα να γίνει πολιτικός αλλά δεν
πρέπει η επιθυμία αυτή να πραγματοποιείται
σε κάθε περίπτωση. Η θέληση είναι αναγκαίο
να συσχετίζεται με τις ικανότητες και
τις γνώσεις για να γίνει πραγματικότητα
το όνειρο. Γιατί αν υπήρχε αξιολόγηση
των ανθρώπων που επιθυμούν να συμμετάσχουν
στα κοινά, τότε ίσως να μην ασχολούμασταν
κατά διαστήματα με διάφορους, οι οποίοι
επειδή γνωρίζουν την οικονομική ευμάρεια,
το κύρος και τη δόξα αυτού του επαγγέλματος,
επιθυμούν να πολιτικοποιηθούν.
Η πολιτική
δεν είναι το τελευταίο στάδιο μιας
δοξασμένης ζωής, όπως κάποιοι πιστεύουν,
δεν είναι η σπηλιά που θα περιθάλψει
τους φημισμένους ανέργους μόνο και μόνο
επειδή κατέχουν τα κατάλληλα εφόδια
-φήμη και χρήμα- για να συμμετάσχουν ως
υποψήφιοι. Η πολιτική δεν πρέπει καν να
εμφανίζεται σαν καλοπληρωμένο επάγγελμα.
Δε δουλεύεις για να πλουτίσεις εσένα,
αλλά για να φροντίσεις τους γύρω σου
και να τους εξασφαλίσεις την ευζωία,
διαφυλάττοντας την αρμονία μέσα στην
κοινωνία. Η ενασχόληση με τα κοινά δεν
είναι επάγγελμα και ούτε πρέπει έτσι
να θεωρείται από κανέναν, αποτελεί
λειτούργημα που είναι αναγκαίο να
εφαρμόζεται ορθά. Και για να γίνει αυτό
εφικτό μόνο ένας τρόπος υπάρχει, η σωστή
και αποτελεσματική εκπαίδευση των
ενδιαφερομένων.
Σε μαθήματα
ξανά να εξεταστείς, γνώσεις πολλές είναι
αναγκαίο να λάβεις, τον ατομικισμό
μακριά να στείλεις στην στιγμή, έναν
άνθρωπο να έχεις για κριτή πολλή αγάπη για τη χώρα αυτή κι αν όλα
αυτά τα κατορθώσεις η θέση σου θα είναι
εκεί και με καμάρι όλοι πια θα σε
προσφωνούν και θα διαδίδουν πως
κυριολεκτικά πολιτικός εμφανίζεσαι
και είσαι.
Ο ήλιος έδυσε
και οι χτύποι του ρολογιού ακούγονται
τώρα δυνατά. Το θέμα της πολιτικής ακόμη
στο μυαλό μου τριγυρνάει αλλά τι να
πεις, για αυτά τα θέματα σε μία μέρα
σωτηρία δεν υφίσταται καμία.