Ελπίδες γεννώνται για τη θεραπεία του Αλτσχάιμερ μετά την πρόοδο στη χρησιμοποίηση βλαστοκυττάρων σε πειραματόζωα.Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τζουν Τακαχάσι του πανεπιστημίου του Κιότο έκαναν πειράματα με μαϊμούδες, οι εγκέφαλοι των οποίων είχαν υποστεί βλάβες από μία χημική ουσία που καταστρέφει τους νευρώνες του εγκεφάλου, οι οποίοι παράγουν ντοπαμίνη. Η καταστροφή αυτών των εγκεφαλικών
κυττάρων και η ελλιπής παραγωγή ντοπαμίνης προκαλεί τα συμπτώματα της νόσου (τρέμουλο, ακαμψία κ.α.).
Έξι μήνες μετά την εισαγωγή των βλαστικών κυττάρων, τα πειραματόζωα είχαν βελτιώσει σε ποσοστό 20% έως 45% την κινητικότητά τους. Η νεκροψία που έγινε μετά τον θάνατο των μαϊμούδων, ένα περίπου χρόνο μετά την θεραπεία με τα βλαστικά κύτταρα, έδειξε ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα είχαν αναπτυχθεί πλέον σε πλήρως λειτουργούντες νευρώνες παραγωγής ντοπαμίνης.
Η νόσος πλήττει τόσο τους άνδρες, όσο και τις γυναίκες, αν και οι πρώτοι κινδυνεύουν ελαφρώς περισσότερο. Οι περισσότεροι ασθενείς είναι μεταξύ 55 και 65 ετών, όμως η νόσος πλήττει και νεότερους. Συνήθως τα πρώτα συμπτώματα είναι το τρέμουλο ενός χεριού ή η μυϊκή ακαμψία στα άκρα ή όλο το σώμα, αν και παρεμφερή συμπτώματα μπορεί να έχουν και άλλοι άνθρωποι, χωρίς να έχουν τη νόσο.
Περίπου ένας στους δέκα ασθενείς με Πάρκινσον έχει σχετικό οικογενειακό ιστορικό, αλλά η αιτία δεν είναι γνωστή για το υπόλοιπο 90%. Σε κάθε περίπτωση, οι ασθενείς σταδιακά χάνουν νευρώνες που παράγουν ντοπαμίνη, η οποία βοηθά στην κίνηση του σώματος, Η καταστροφή των νευρώνων και η μείωση της παραγόμενης ντοπαμίνης οδηγεί στα τέσσερα κυριότερα συμπτώματα της πάθησης; το τρέμουλο, την επιβράδυνση των κινήσεων, την ακαμψία και την απώλεια της ισορροπίας. Εκτός όμως από τα κινητικά συμπτώματα, μπορεί να εμφανιστούν και άλλα, όπως απώλεια της οσμής, άγχος, κατάθλιψη, κόπωση, διαταραχές του ύπνου, άνοια κ.α., επιδρώντας αρνητικά στην ποιότητα ζωής του ασθενούς.
Η φαρμακευτική αγωγή -κυρίως μέσω της «λεβοντόπα»- στοχεύει στην αύξηση του επιπέδου της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, όμως τα σχετικά φάρμακα συχνά έχουν σοβαρές παρενέργειες, ενώ σταδιακά χάνουν μέρος της αποτελεσματικότητάς τους, οπότε χρειάζεται η συνεχής αύξηση της δόσης τους.
κυττάρων και η ελλιπής παραγωγή ντοπαμίνης προκαλεί τα συμπτώματα της νόσου (τρέμουλο, ακαμψία κ.α.).
Έξι μήνες μετά την εισαγωγή των βλαστικών κυττάρων, τα πειραματόζωα είχαν βελτιώσει σε ποσοστό 20% έως 45% την κινητικότητά τους. Η νεκροψία που έγινε μετά τον θάνατο των μαϊμούδων, ένα περίπου χρόνο μετά την θεραπεία με τα βλαστικά κύτταρα, έδειξε ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα είχαν αναπτυχθεί πλέον σε πλήρως λειτουργούντες νευρώνες παραγωγής ντοπαμίνης.
Η νόσος πλήττει τόσο τους άνδρες, όσο και τις γυναίκες, αν και οι πρώτοι κινδυνεύουν ελαφρώς περισσότερο. Οι περισσότεροι ασθενείς είναι μεταξύ 55 και 65 ετών, όμως η νόσος πλήττει και νεότερους. Συνήθως τα πρώτα συμπτώματα είναι το τρέμουλο ενός χεριού ή η μυϊκή ακαμψία στα άκρα ή όλο το σώμα, αν και παρεμφερή συμπτώματα μπορεί να έχουν και άλλοι άνθρωποι, χωρίς να έχουν τη νόσο.
Περίπου ένας στους δέκα ασθενείς με Πάρκινσον έχει σχετικό οικογενειακό ιστορικό, αλλά η αιτία δεν είναι γνωστή για το υπόλοιπο 90%. Σε κάθε περίπτωση, οι ασθενείς σταδιακά χάνουν νευρώνες που παράγουν ντοπαμίνη, η οποία βοηθά στην κίνηση του σώματος, Η καταστροφή των νευρώνων και η μείωση της παραγόμενης ντοπαμίνης οδηγεί στα τέσσερα κυριότερα συμπτώματα της πάθησης; το τρέμουλο, την επιβράδυνση των κινήσεων, την ακαμψία και την απώλεια της ισορροπίας. Εκτός όμως από τα κινητικά συμπτώματα, μπορεί να εμφανιστούν και άλλα, όπως απώλεια της οσμής, άγχος, κατάθλιψη, κόπωση, διαταραχές του ύπνου, άνοια κ.α., επιδρώντας αρνητικά στην ποιότητα ζωής του ασθενούς.
Η φαρμακευτική αγωγή -κυρίως μέσω της «λεβοντόπα»- στοχεύει στην αύξηση του επιπέδου της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, όμως τα σχετικά φάρμακα συχνά έχουν σοβαρές παρενέργειες, ενώ σταδιακά χάνουν μέρος της αποτελεσματικότητάς τους, οπότε χρειάζεται η συνεχής αύξηση της δόσης τους.