Ο πόλεμος του ανθρώπου με τους αρουραίους μετρά χιλιάδες χρόνια τώρα. Παρά τη βελτίωση των όπλων μας, που από τις φάκες εξελίχθηκαν σε μηχανήματα υπερήχων, νίκη δεν προβλέπεται. Τους κυνηγάμε, τους παγιδεύουμε, τους πυροβολούμε, τους δηλητηριάζουμε, ωστόσο χωρίς αποτέλεσμα. Οι αρουραίοι βρίσκονται παντού.
Κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να τους εξολοθρέψουμε. Αυτοί όμως μακροημερεύουν, πολλαπλασιάζονται και δεν μας φοβούνται. Ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου, οι αρουραίοι, μας ταλαιπωρούν χιλιάδες χρόνια προκαλώντας επιδημίες και καταστροφές. Το όνομά τους έχει συνδεθεί με τη μαύρη πανώλη, τη μάστιγα του Μεσαίωνα. Όμως, παρά τον απηνή διωγμό τους, αυξάνονται και πληθύνονται.
Πολλά ζώα αποκαλούμε «αρουραίους», ωστόσο με αυτό το όνομα συνηθίζουμε να αναφερόμαστε πλέον στα είδη του γένους Rattus, που ανέρχονται σε 64. Κανονικά, η λέξη παραπέμπει στα ποντίκια του αγρού, που ανήκουν σε άλλα γένη, αν και αρουραίους θεωρούμε τα μεγάλα ποντίκια του γένους αυτού. Πολλά μάλιστα σπανίως έρχονται σε επαφή με τον άνθρωπο.
Δεν συμβαίνει το ίδιο βέβαια με τους αρουραίους των υπονόμων και τους μαύρους αρουραίους της στέγης. Ζουν ανάμεσά μας. Έχουν δε πολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που τα συγκεκριμένα δύο είδη είναι πολυπληθέστερα από εκείνα που ζουν στη φύση.
Ο μαυροποντικός (Rattus rattus) λέγεται και «αρουραίος των ορόφων/της στέγης» επειδή δείχνει να προτιμά τα υπερυψωμένα μέρη, όπως τις στέγες, τους φράχτες με αναρριχητικά φυτά, τα δέντρα ή τις αγροτικές αποθήκες.