Ανήκει στην οικογένεια των εγχελίδων και έχει σώμα φιδιού, στρογγυλωπό και πολύ μακρύ, που το μήκος του μπορεί να φτάνει το 1,50 μ. και με βάρος 5-7 κιλά. Το δέρμα του είναι πολύ ανθεκτικό, τόσο ώστε, αν του κάνουμε μια μικρή τομή στη βάση της κεφαλής μπορούμε σιγά- σιγά να το τραβήξουμε. Το κεφάλι είναι μικρό με βραγχιακά ανοίγματα πολύ λεπτά. Το χέλι είναι εφοδιασμένο με στηθαία πτερύγια, ενώ λείπουν τα κοιλιακά. Το ραχιαίο πτερύγιο και το εδρικό σκεπάζουν το σώμα και ενώνονται σε ένα ψευδο ουριαίο πτερύγιο. Η κοιλιά του έχει χρώμα γκρι -πράσινο, καμιά φορά καφέ, άλλες φορές μαύρο, άσπρο, κιτρινωπό, ή ανοιχτό γκρι, ανάλογα με τις περιοχές όπου κατοικεί. Είναι πολύ αδηφάγο, τρέφεται με όλους τους ζωντανούς και μη οργανισμούς, αλλά τσιμπάει στους φρέσκους, όπως μικρά ψάρια, βατράχια κλπ.· Κοντά στις πόλεις τρέφεται και με σκουπίδια. Η αναπαραγωγή γίνεται στη θάλασσα όπου κάθε θηλυκό γεννά πάνω από ένα εκατομμύριο αυγά. Οι νύμφες είναι διαφανείς, έχουν σχήμα φύλλου, (λεπτοκέφαλοι) και έτσι παραμένουν για πολύ καιρό, πάνω από τρία χρόνια, και παίρνουν την ερπετοειδή μορφή μόνο όταν πλησιάζουν στις εκβολές των ποταμών. Σε αυτό το στάδιο ονομάζονται τυφλά και έχουν μήκος σχεδόν 7 εκατ. Ένα μέρος των χελιών μπαίνει στα ρεύματα του γλυκού νερού και κατανέμονται στους ποταμούς, στις λίμνες και στους βάλτους, μεγαλώνοντας αρκετά γρήγορα. Τα θηλυκά γίνονται πιο μεγάλα από τα αρσενικά. Το άλλο μέρος των χελιών σταματά στις εκβολές των ποταμών και στις λιμνοθάλασσες όπου και μεγαλώνουν. Έπειτα από μια περίοδο, λίγο ή πολύ μεγάλη, μερικές φορές για πολλά χρόνια, αρσενικά και θηλυκά ενώνονται, αφού ωριμάσουν σεξουαλικά, και αρχίζουν το ταξίδι τους, που διαρκεί αρκετούς μήνες προς τον Ατλαντικό ωκεανό, μέχρι να φτάσουν στη θάλασσα των Σαργάσσων, βορειοανατολικά των Αντιλλών.
Τα θηλυκά χέλια αφού γεννήσουν και γονιμοποιήσουν τα αυγά τους, σε 1.000 μ. βάθος, πιθανόν πεθαίνουν. Το αίμα των χελιών περιέχει ένα δηλητήριο (ιχθυοτοξικό) ικανό να δράσει, σαν εκείνο των ερπετών, αλλά τα οξέα και οι βάσεις το εξουδετερώνουν και το ψήσιμο κι η πέψη το αποσυνθέτουν.
Το χέλι έχει κρέας νόστιμο που μπορεί να μαγειρευτεί φρέσκο, να γίνει παστό ή καπνιστό. Το βιομηχανικό ψάρεμα των χελιών δεν γίνεται στα νερά μας. Γίνεται όμως σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Οι αλιευτικές οργανώσεις φτιάχνουν εγκαταστάσεις για τη διατήρηση του ψαριού. Το ψάρεμα του χελιού, γίνεται και με απλά αλιευτικά όργανα και γενικά με ορμιές διαφόρων τύπων. Επικερδές ψάρεμα γίνεται, όπου είναι επιτρεπτό, με σχοινιά εφοδιασμένα με ένα μεταβλητό αριθμό αγκιστριών, που είναι δολωμένα με σκουλήκια, μικρά ψάρια, κλπ. Οι ερασιτέχνες ψαράδες τοποθετούν βαρίδια στις ορμιές με τέτοιο τρόπο, ώστε τα δολώματα να φτάνουν στο βυθό ή λίγο πιο πάνω από αυτόν. Το χέλι είναι αδηφάγο και καταβροχθίζει το δόλωμα και έτσι λοιπόν είναι δύσκολο να ελευθερωθεί από το αγκίστρι, εκτός και αν κατορθώσει να κόψει την ορμιά, αν αυτή μένει για πολύ καιρό και χωρίς έλεγχο. Γ' αυτό πολλοί ψαράδες συνηθίζουν να βάζουν ένα κουδούνι στην κορυφή του καλαμιού για να τους ειδοποιεί όταν τσιμπήσει το χέλι. Το ψάρεμα του λοιπόν δεν παρουσιάζει ειδικές δυσκολίες είναι όμως αναγκαίο να γνωρίζουμε τα περάσματα ή τα μέρη που είναι δυνατόν να τα βρούμε. Αυτό το ψάρεμα δεν προκαλεί αληθινό ενδιαφέρον αν γίνεται για σπορ, αλλά πολλοί ασχολούνται γιατί δίνει αξιόλογα αποτελέσματα. Τα μικρά χέλια εύκολα βρίσκονται στις αμμώδεις περιοχές, ψάχνοντας στη λάσπη και στα βότσαλα του βυθού, καθώς επίσης και σε ρηχά νερά και αποτελούν ένα θαυμάσιο δόλωμα για το λαβράκι και για τα κεφάλια στα γλυκά νερά, ιδιαίτερα στις εκβολές των ποταμών.
www.geocities.comhttp://animalslife2.blogspot.com/2009/10/blog-post_3447.html